Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί
έπαιζα στου ονείρου την αυλή
τώρα που μεγάλωσα, στένεψε η αυλή.
Αλήθεια γιατί;
Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί
πετούσα εδώ κι εκεί σαν το πουλί
τώρα που μεγάλωσα, τσάκισαν οι φτερούγες μου
κι έπεσα στη γη.
Αλήθεια γιατί;
Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί
ένας ήλιος με ξυπνούσε το πρωί
τώρα που μεγάλωσα, έπιασε η βροχή.
Αλήθεια γιατί;
Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί
έβλεπα στη ζωή μου την αρχή
τώρα που μεγάλωσα, έγινε φυλακή.
Αλήθεια γιατί;
Θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί
άκουγα της καρδιάς μου τη φωνή
τώρα που μεγάλωσα, πεθαίνει στη σιωπή.
Αλήθεια γιατί;
...γιατι το παιδι ηθελες να το χασεις εσυ....
ΑπάντησηΔιαγραφήτι γιατι ρε μπουμπουνα; η ζωη ριναι σκληρη γιαυτο οποιος μπορει κ κρατα καποια παιδικοτητα ειναι ευτυχης! αντε ολα γω θα στα λεω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να ξαναγίνεις παιδι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολο είναι; Η Επιστήμη (Σπόνγκος) σηκώνει τα χέρια.
Άψογη η πέννα σου, Νεκρουλένιε.
Αλήθεια ..γιατί θυμόμαστε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν ήσουνα παιδί για να κοινωνήσεις μια σκέψη σου έπρεπε να τρέχεις απο γειτονιά σε γειτονιά , ενώ τώρα μπορείς απο την αναπαυτική σου πολυθρόνα (στο χρόνο που σου μένει)να ανταλλάξεις απόψεις με όποιον και όποτε επιθυμείς !!
ΑπάντησηΔιαγραφήέχει και τα καλά της η εξέλιξη !
δεν είναι πάντα θλιβερή (αν τη δείς κάπως αλλιώς ..)
Σιγά μην κοινωνούσε τη σκέψη του αυτός...ούτε ο ίδιος δεν κοινωνούσε. Απ' έξω από την εκκλησία περνούσε.
ΑπάντησηΔιαγραφή