Ήταν Κυριακή,
σουρούπωνε στο πάρκο
έβλεπα τα παιδιά που παίζανε κρυφτό
και αναρωτιόμουνα, "που ήμουνα εγώ;"
Πίσω απ' τον τοίχο της σιωπής μου
κρυμμένος, στην οφθαλμαπάτη της ζωής μου
στη μοναξιά, της τελευταίας προσμονής μου.
Έφευγα και άφηνα πίσω μου όλο το κόσμο
έφευγα και άφηνα όλη τη ζωή μου
τις αναμνήσεις, τη ψυχή μου.
Αντίο παιδιά, αντίο ζωή
αντίο ωραία Κυριακή...
Δεν ήθελα να δω ανθρώπινο πρόσωπο
δεν ήθελα να δω δάκρυ να κυλάει.
Ήταν Κυριακή,
νύχτωσε στο πάρκο
μόνος σ' ένα παγκάκι τον ουρανό κοιτώ
και αναρωτιέμαι, "πως έφτασα ως εδώ;"
ψάχνοντας
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλεις παρέα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαίζετε με τον πόνο μου ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά θα δείτε....
προς Σπόνγκος:
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα ακούσεις το γδούπο...
Ruby Tuesday μου θύμισε. Ήταν σίγουρα πάρκο εκεί που πήγες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως πήγες να κοινωνήσεις καμμιά ιδέα σου;
αντιθέτως
ΑπάντησηΔιαγραφήτον αναγνωρίζω
και τον χαιρετώ
όπως αξιώνει
Μην ανησυχείς meggie...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλακίτσα στον φίλο μου τον Σπόνγκος κάνω!
κοίτα που το πάρκο στο οποίο αναφέρθηκες θυμίζει και Ruby Tuesday ( ..μάλλον έπρεπε να περιγράψεις και την τσουλίθρα με τις κούνιες μπας και πείσεις..)
ΑπάντησηΔιαγραφήjok ,σύντομη η παιδική ηλικία αλλά τελικά όλοι εκεί ανατρέχουμε για "τα άλυτα" της ζωής μας.