Ζωντάνεψε την ώρα
στη νεκρή στιγμή, δώσε τη ζωή σου
φώναξε μες τη σιγαλιά
για ν' ακουστεί μακριά, η παραπονεμένη φωνή σου.
Κοίταξε το ηλιοβασίλεμα...
Κι ο ήλιος που χάνεται την αυγή του γυρεύει
και το αστέρι-το χάραμα-πριν το θάνατο
λίγη απ' τη λάμψη του φέρνει!
Δώσε στη μαύρη στιγμή
φως-απ' το σε λίγο, χαμένο όνειρο σου
και τ' ουρανού το θόλο-γέμισε
με αστέρια, των όμορφων που έζησες στιγμών σου.
Έτσι θα νιώσεις καλύτερα
στη τόση ομορφιά ένα τίποτα
μες τη χαμένη όαση, ένα πουλί μαγεμένο.
Πρέπει να δεις τον ήλιο κατάματα
για να θαυμάσεις τις χρυσές του ακτίνες
και να φωνάξεις μες στα βαθιά χαράματα:
"Άνθρωπε!- Της νύχτας τα οράματα που είδες
το πρωί-ας γίνουν αλήθειες!"
Ενθαρρυντικό και απρόσμενα αισιόδοξο!
ΑπάντησηΔιαγραφή