Ήρθες κι εσύ
να μου προσφέρεις τη συγνώμη σου
να μου ξυπνήσεις μια ανάμνηση κατεστραμμένη
τι να ' ναι αυτό, που τώρα άλλαξε τη γνώμη σου
για μια ζωή που θεωρούσες πεθαμένη!
Ήρθες κι εσύ
σαν τα κοράκια που κραυγάζουνε
πάνω στους τάφους και στα ερείπια της ζωής μου
αχνές ελπίδες που όνειρα μου τάζουνε
θολές φιγούρες της αθώας προσμονής μου.
Ήρθες κι εσύ
να αποκαλύψεις τη μιζέρια μου
να με απολαύσεις στο παραλήρημα θανάτου
τώρα που χάθηκε για σένα όλη η έγνοια μου
τώρα μου λες να πάμε παρακάτω.
Ήρθες κι εσύ
μα εγώ έχω φύγει τώρα...
Σ' ένα ταξίδι πιστά μοναχικό
τώρα που έφτασε να σ' αρνηθώ η ώρα
ήρθες κι εσύ, να μου ζητάς το γυρισμό.
Τώρα που η θάλασσα ήρεμη με κοιτάζει
και το ξημέρωμα ματώνει την αυγή
η κάθε ανάμνηση με σύννεφο μου μοιάζει
που αποχαιρέταγε του ανέμου η οργή.
Εύγε Ιωάννη. Ένα ακόμα καλό ποίημα. Μόνο εκεί που λες "οι δρόμοι" -κι αφού επιμένεις στη ρίμα- πρέπει να βάλεις κάτι άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήηρθα και εγω..
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ξερω..παλι θα με αφησεις ...να μιλω μονη μου... θα με αγνοησεις μονο και μονο επειδη θα σου αφησω φιλια..
αλλα...
εγω.... γυρισα... απ τα ονειρεμενα μου μονοπατια... και ηρθα παλι εδω.
και παλι ..
καλημερα καλη εβδομαδα..με φιλια που εχουν γευση...
Καλωσόρισες..και μου είχαν λείψει τα φιλιά σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο πες μου...που είναι αυτά τα ονειρεμένα μονοπάτια να τα διαβώ κι εγώ!