Είναι δρόμοι που φέρνουν σ' απάτητα δάση,
σ' ολοπράσινες λίμνες, βουερές πολιτείες,
είναι δρόμοι που ξέρουν πολλές ιστορίες,
που έχουν όλοι ξεχάσει.
Είναι θάλασσες πώχουν νησιά μαγεμένα,
που δεν έχουν γραφτεί στου σοφού το βιβλίο,
που δεν άραξε ακόμα ένα πλοίο
κι ούτε πάτησε πόδι κανένα.
Είναι ανθρώποι που οδεύουν προς άγνωστα μέρη,
συντροφιά με τ' αστέρια γυρνούν κάθε βράδυ,
τους μαγεύει η σιωπή, το σκοτάδι
και μεθούν απ' τ' αγέρι.
Είναι δρόμοι που φέρνουν σ' απάτητα δάση,
κ' ειν' ανθρώποι σε μαύρα δωμάτια κλεισμένοι,
ένας δρόμος, μια θάλασσα δεν τους προσμένει,
κ' οι θεοί πια τους έχουν ξεχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου