Σαν πόρτα από ερειπωμένο σπίτι, πατρικό,
άνοιξες την καρδιά μου που ’χε κλείσει.
Το τρίξιμο της, κλάμα κι ουρλιαχτό
για ό,τι αυτή ποτέ δεν είχε ζήσει.
Κι άρχισε να μουρμουράει γλυκόλογα η ζωή,
κι ο ήλιος αναθάρρεψε στο σκοτεινό κατώφλι.
Σαν το πουλάκι που κτυπάει το κέλυφος να βγει,
αφήνοντας παράμερα τ’ άχρηστο πλέον τσόφλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου