Κίτρινα Ποδήλατα-Ταξιδεύω το εγώ μου

"Η ζωή διαβαίνει πέρα στον ορίζοντα σειρήνα

μα θάνατο, καθημερινό θάνατο και χολή

μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα

του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ..."

Σκέψεις...(συνήθεια)

"Μια συνήθεια δεν πετάγεται από το παράθυρο
έτσι στα καλά καθούμενα...
Πρέπει να πεισθεί να κατέβει τα σκαλιά, ένα-ένα."

Domenica-Μέσα στη βουή του δρόμου

"Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει

ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα

των άδειων ημερών που τώρα ζούμε

σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;"

Της ψυχής η αγαπημένη

Τι να νιώσεις τώρα πλέον που πετάξαν τα πουλιά

στον καθρέφτη σου σαν βλέπεις είδωλα περαστικά

ένας άνεμος που ήρθε, φύσηξε και πέρασε

και σε ένα μόνο βράδυ τη ψυχή σου γέρασε.

Πώς να απλώσεις τα φτερά σου, ταξιδιώτης στη βροχή

που στη γη σε καθηλώνει κάθε τύψη και ενοχή

για όλα αυτά που δεν σ' αφήνουν τις στιγμές σου να χαρείς

και η λύτρωση για να 'ρθει, πρέπει πρώτα να την βρεις!

Τι μπορείς να νιώσεις τώρα με τον ήλιο σκαλωμένο

μες στα σύννεφα τις νύχτες το φεγγάρι καρφωμένο

είναι η νύχτα πεθαμένη στο μυαλό σου μία ξένη

και η μέρα σου φτωχή, να σου κλέβει απ' τη ζωή.

Τι να περιμένεις άλλο απ' τις μέρες που θα 'ρθουν

που οι αισθήσεις έχουν πάψει την καρδιά να υπακούν

γιατί είναι ξεχασμένη της ψυχής η αγαπημένη

και θα ενοχλείσαι πάντα, όταν για αυτήν θα σε ρωτούν.

Τ.Σωτηρχέλλης-Ταξίδι στη βροχή

"Πόσο τ' ανέβασμα του άχαρου δρόμου!

Στρέφω κοιτάζοντας προς τ' όνειρο μου.."

πηγή: moxsen

Σκέψεις...(απλότητα)

"Οσο ο άνθρωπος απλοποιείται θεοποιείται.
Γίνεται άκακος, ταπεινός, πράος, ελεύθερος..."

Σ.Γιαννάτου-Λ.Πλάτωνος-Κ.Καρυωτάκης-Βράδυ

"Θέλω να φύγω πια από 'δω, θέλω να φύγω πέρα

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα

απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο..."

πηγή: ksifteras

Φεγγάρι φευγαλέο...

Το φεγγάρι φευγαλέο μέσα από τις φυλλωσιές

και η νύχτα να σωπαίνει απ' της μέρας τις φωνές

μιας ημέρας τόσο γκρίζας, τόσο μελαγχολικής

σαν το θόρυβο που ακούς απ' τις στάλες της βροχής.

Το φεγγάρι φευγαλέο μέσα κι από την καρδιά μου

ήρθε κι απόψε να φωτίσει την πικρή τη μοναξιά μου...

Μια το χάνω μια το βρίσκω μέσα από τις φυλλωσιές

και η ψυχή μου φτερουγίζει στων ονείρων τις φωλιές

πριν αυτές να γκρεμιστούνε απ' τις στάλες της βροχής

της αυριανής ημέρας, της πάντα γκρίζας, πάντα μελαγχολικής.

Κάθε βράδυ περιμένω το φεγγάρι να μη φύγει

και η πλήξη στη ζωή μου να 'ναι συνέχεια πιο λίγη...

Μα περάσαν τόσα βράδια, τόσα βράδια φευγαλέα

κι η αποψινή η νύχτα, φοβάμαι θα 'ναι η μοιραία

μες στην τόση ησυχία, μες στην τόση τη γαλήνη

θα 'ναι ωραία να πεθαίνεις και μαζί σου κι η σελήνη!

Σταύρος Σιόλας-Της άρνης το νερό

"Τα φύλλα κιτρινίσανε, και πέφτοντας στο χώμα

ξεχύνονται σ' αφάνταστο, σ' απότρελο χορό.

Τα λουλουδάκια κλείσανε το θεϊκό τους στόμα

και γέρνουν άθελα στη γη, κοπάδι θλιβερό..."

πηγή: penthesileia

Σκέψεις...(κολακίες)

"Οποιος σε επαινεί για πράγματα που δεν έχεις
μάλλον θα επιθυμεί να σου πάρει αυτά που έχεις."

Α.Ρίζος-Ν.Ζουδιάρης-Τι να θυμηθώ

"Ο ήλιος ματοστάλαχτος σε λίγο θενά γείρει

στη θάλασσα π' απλώνεται γλυκιά σαν την ελπίδα

και στ' άβυθα τα βάθια της, αιώνιο κοιμητήρι

θέν' αργοθάψει μ΄απονιά κάθε χρυσή του αχτίδα..."

Απόψε η νύχτα νιώθει την ανάγκη σου...

Απόψε η νύχτα έχει την ανάγκη σου

νιώθει την απορρέουσα σκέψη σου

που γλιστρά σαν τις σταγόνες της βροχής

πάνω από τις στέγες των σπιτιών που ετοιμόρροπες

γέρνουν στου παραθύρου σου το βλέμμα

σαν ν' αφουγκράζονται το νοερό κλάμα της ψυχής.

Απόψε η αυτοσυγκράτηση χαμήλωσε τα μάτια της

και αποσύρθηκε σκεπτική σε μια γωνιά του δωματίου

κάνοντας παρέα στις σκιές του παρελθόντος, που αποθύμησε

αισθάνοντας την ανάγκη να τους πει μία συγνώμη

αφήνοντας να αποδράσουν οι θύμησες

να ξεχυθούν σαν τους διαδηλωτές στις πλατείες των συγκεντρώσεων

διεκδικώντας αυτά που τόσο καιρό στερήθηκαν κι ακόμη δεν τους ανήκουν.

Απόψε η θλίψη γένεικε χαρά μικρού παιδιού που παίζει στην αλάνα

και η αγάπη τράβηξε το δρόμο της στα καλντερίμια των στιγμών

που λησμονήθηκαν, στου απείρου κάλλους κοριτσιών της εφηβείας σου

που γλυκοφίλησε η αγνότητα της σκέψης σου, τότε που η αλήθεια

έμοιαζε με αλήθεια γι' αυτά που αισθανόσουνα...

γι' αυτά που πρόλαβε και σου μαρτύρησε η καρδιά σου...

πριν τον εξευτελισμό της προδομένης νιότης σου.

Απόψε η νύχτα κρύβει έναν θάνατο

μια ατελέσφορη ερωτική παράκρουση των γενεθλίων χρόνων σου

που αποπερατώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες

για να 'ναι αψύς μα σύντομος ο πόνος της απώλειας του ωραίου, του όχι άσχημου

καθώς το μέτριο αρμόζει στην ζωή των συμβιβάσεων

και των απόλυτων μοναχικών μας χρόνων.

Μάνος Χατζιδάκις-Ματωμένος Γάμος (Ήταν καμάρι της αυγής...)

"Εγώ δεν επλανήθηκα σε δάση απάρθενα, βουερά,

μήδε η ριπή μ' εχτύπησε του ωκεανείου ανέμου.

Σκλάβο πουλί, τ' ανώφελα πηγαίνω σέρνοντας φτερά

και δε θα ιδώ τους ουρανούς που νοσταλγώ ποτέ μου..."

πηγή: lilalilak

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Είσαι κύριος των λόγων που δεν είπες
και δούλος εκείνων που είπες..."

Μάνος Χατζιδάκις-Οδός Ονείρων (Το πάρτυ-Το πουλί)

"Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει

απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.

Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δεν μένει,

κι είμαι άνθος που φυλλορροεί στο χέρι σου και πάει..."

πηγή:kirkh70

Σκέψεις...(η μοναξιά μου)

"Τι νόημα θα είχε μια μοναξιά
που δεν θα ήταν αληθινά μεγάλη;"
Που θα αυξάνεται και θα μεστώνει
με ένα μέστωμα οδυνηρό σαν το μέστωμα των παιδιών
και θλιβερό σαν τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου.
Ένα και μόνο μου είναι απαραίτητο για να επιζήσω:
"Η μεγάλη εσωτερική μοναξιά μου".
Να βυθίζεσαι στον εαυτό σου και ώρες ολόκληρες
να μην ανταμώνεις κανέναν.
Να 'σαι μονάχος, όπως ήσουν μονάχος στα παιδικά σου χρόνια
όταν οι μεγάλοι πηγαινοέρχονταν,μπερδεμένοι
σε πράγματα που σου φαίνονταν σοβαρά και σπουδαία
μόνο και μόνο επειδή αυτοί ήταν τόσο απασχολημένοι
μαζί τους ή επειδή εσύ δεν καταλάβαινες τίποτα απ' ότι έκαναν.
Κι έρχεται η μέρα που ανακαλύπτεις πως οι ασχολίες τους
είναι κακομοίρικες, τα επαγγέλματα τους κοκαλωμένα
και χωρίς πια δεσμούς με τη ζωή...
Γιατί να θες να ανταλλάξεις το σοφό "δεν καταλαβαίνω"
των παιδιών, με το "αγωνίζομαι και περιφρονώ" των μεγάλων;
Μια και το "δεν καταλαβαίνω" θα πει, είμαι μονάχος...
ενώ το "αγωνίζομαι και περιφρονώ" θα πει, "παίρνω μέρος
σ' εκείνα ίσα-ίσα τα πράγματα που θέλω, με αυτόν τον τρόπο,
να τα κρατήσω μακριά μου"...

Spin Doctors-Two Princess

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Είμαστε πλούσιοι μόνο σε όσα δίνουμε
και φτωχοί μόνο για όσα αρνούμεθα..."

Ξύλινα Σπαθιά-Η φωτιά στο λιμάνι

"Καθώς βαδίζω, μια σκιά μ' ακολουθεί από πάνω

σαν βαρύ νέφος ή φτερό δυσοίωνου πουλιού.

Είναι μαζί μου όπου να πάω, μαζί μου ότι να κάνω

και δεν αφήνει ούτε να δω τον ήλιο του θεού..."

πηγή: Lacta345

Χ.Δάντης-Λ.Παπαδόπουλος-Το παλιό μου παλτό

"Τα γράμματα σου τα 'χω, Αγάπη πρώτη

σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.

Τα γραμματά σου πνέουνε σου τη νιότη

κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου..."

πηγή: iradelfi

Δ.Μούτσης-Ερηνούλα (Delenda est)

"Αμίλητη, κυνηγημένη

φτάνει σ' ερειπωμένο τοίχο

στηρίζεται και περιμένει

ένα κελάδημα, ένα στίχο..."

πηγή: panos12727

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Οταν είσαι μόνος να συλλογίζεσαι τα ελαττώματα σου.
Όταν είσαι με άλλους να τα ξεχνάς..."

Phil shoenfelt-Marianne, I am falling

πηγή: artmaniac53

Στην ατέρμονα φυγή...

Ποτισμένη με ανθόνερο η αυλή σου

και οι μνήμες να στερεύουν μια προς μια

σ' ένα κύκλο που στενεύει η λογική σου

προσπαθείς να αφουγκρασθείς την ερημιά.

Καθώς τα χέρια θα αγγίζουν το κεφάλι

καθώς οι αισθήσεις θα σμιλεύουν την καρδιά

"_ θα βρουν τα χρόνια σου το δρόμο τους και πάλι

να ολοκληρώσουν όσα άφησαν μισά;"

Κι ύστερα θα 'ρθει ένα ολόγιομο φεγγάρι

να σου αφήσει ένα χάδι στα μαλλιά

για να σου δείξει την απέραντη του αγάπη

έστω κι αν λέγεται εκείνη μοναξιά.

Καθώς τα λόγια θα σκορπίζουν στον αέρα

καθώς οι ανάσες θα τραντάζουν το κορμί

"_ ζητάς αυτό που θα σε πάει παρά πέρα

από του κύκλου σου την νοητή γραμμή".

Κι ύστερα θα 'ρθει μια βροχή να σου αλητέψει

την κάθε ελπίδα για μια αλλιώτικη ζωή

και την ψυχή σου από φωνή θα ορφανέψει

να μην ζητάει την ατέρμονα φυγή.

Μα μη ξεχάσεις στο πρεβάζι σου ν' αφήσεις

της πρώτης νιότης σου τον άμισχο ανθό

καθώς θα πέφτει η βροχή και θα κυλήσει

να σου ποτίζει την αυλή σου για καιρό.

Β.Παπακωνσταντίνου-L.Batisti-Πριν το τέλος...

"Με είδαν, προσπέρασαν όσοι αγαπάω.

Μόνος απόμεινα κι έρημος πάω..."

πηγή: ptolman

Σκέψεις...(τα σύνορα του έρωτα)

"Αλήθεια, πόσοι και πόσοι στάθηκαν ανίκανοι
να βρουν το σωστό δρόμο της αγάπης...
για πόσους τα σύνορα του έρωτα σταματάνε
στο εύκολο, βιαστικό δόσιμο του εαυτού τους!"

Φοίβος Δεληβοριάς-Εκείνη

πηγή: kirkh70

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Εκείνος μόνο που διαρκώς αγωνίζεται
μπορεί να λυτρωθεί..."

Κ.Καράλης-Γ.Σπανός-Είναι ν' απορείς...

"Στον τέφρο πέρα ορίζοντα η αγάπη μου αχνοσβήνει.

Οι φίλοι αποτραβήχτηκαν για πάντα οι τελευταίοι.

Σ' όλα έκλεισα την πόρτα μου, κι έρημος έχω μείνει

τώρα που ακούω τον θάνατο στις φλέβες μου να ρέει..."

Ανάμεσα σε δυο εποχές...

Ξεχάστηκες σε μια εποχή

που ο χρόνος δεν κυλάει.

Ξεχάστηκες σ' ένα όνειρο

που δεν τελειώνει το πρωί

μα συνεχίζει ως την αιωνιότητα.

Φαντάστηκες τη μέρα σου

χωρίς του ήλιου το χάδι

και ένιωσες τα μάτια σου

να βλέπουν στο σκοτάδι

και ένιωσες στα στήθια σου

τον πανικό...

Χάθηκαν ότι αγάπησες

μες στα σοκάκια της καθημερινότητας

της ανελέητης πραγματικότητας

στη δίνη μιας πολυάσχολης ζωής

στην ιλαρότητα μιας ξεπεσμένης εκδρομής

στο ματωμένο δειλινό του ήλιου

που υποσχέθηκες να μην απαρνηθείς.

Ξεχάστηκες και χάθηκες μέσα στο πλήθος

ένας κι εσύ σαν τους πολλούς

ακόμη ένας σαν κι αυτούς

που θέλουν αλλά δεν μπορούν

πιστός σε αυτά που δεν θα 'ρθουν

ανάμεσα σε δυο εποχές

μισές πνοές, μισές ζωές

μισές οι αλήθειες...

Θ.Γκαϊφύλιας-Μ.Κωχ-Ατέλειωτη εκδρομή...

"Και ρίχτηκε με τ' άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια..."

πηγή: ensimon

Θα περιμένω...

Θα περιμένω...

μέσα στης μοναξιάς τα φώτα

κάτω από τα ανυποψίαστα μάτια της σιωπής

σαν ακυβέρνητο καράβι, του θανάτου του, τη ρότα

μια κρύα νύχτα σε κεραυνούς και σε βροχή.

Αυτές τις ώρες, που είναι το βλέμμα καρφωμένο στο κενό

στις λίγες μνήμες, που απομείνανε να ελέγχουν τις αισθήσεις

δεν νιώθω φόβο-κι ότι έκανα, δεν θα τ' απαρνηθώ

δεν μετανιώνω, κι ούτε τρέφω στο μυαλό μου ψευδαισθήσεις.

Πετούνε σμήνη πουλιών στον ουρανό

κι εγώ να στέκομαι στου λιμανιού τη προκυμαία

δική μου η ευθύνη "που δεν έμαθα να ζω"

που πίστεψα σε όνειρα, που ήταν φευγαλέα.

Θα περιμένω...

όταν οι άλλοι πανικόβλητοι θα τρέξουν να κρυφτούν

να αρπαχτούν, απ' τα μαλλιά τους, σαν πνιγμένοι

κι ούτε της μοίρας μου θα γίνω εξορκιστής

αυτό που κάνουνε οι ανίκανοι και της ζωής οι τρομαγμένοι.

Δεν κάνω βήμα, πέρα απ' τον κύκλο που χάραξα εγώ

πέρα απ' αυτά που με αγαπούν και τα αγαπάω

θα μείνω πάντα, των ακραίων συναισθημάτων εραστής

και τη ζωή μου, στα σκουπίδια δεν πετάω.

Θα περιμένω...

μέχρι να σβήσουνε τα φώτα μοναξιάς

και μια φωνή, να αποσπάσει τη σιωπή μου

μέχρι να φύγουνε τα σμήνη των πουλιών

και γι' άλλα λιμάνια, να σαλπάρει η ψυχή μου...

Τ.Πανούσης-Κάγκελα παντού...

πηγή: keeponrocking87

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Ο έξυπνος άνθρωπος αλλάζει γνώμη...
ο ανόητος ποτέ"

Pearl Jam-I am mine

Σκέψεις...(άθλια ζωή)

"Πως γίνεται το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων
να χρησιμοποιεί το πρώτο μέρος της ζωής τους
για να κάνει άθλιο το υπόλοιπο..."

Τρύπες-Το τρένο..

" Οταν, φτασμένη, απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς

μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα

όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής

μύρον η απογοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα..."

πηγή: majesty

Οι ταγοί...

Φωτεινό επισφράγισμα διαττόντων αστέρων

που η λάμψη τους κράτησε μίας νύχτας ζωή

των ασχήμων τα λάβαρα των ανοχών και των θέλω

ακουμπήσανε αλύτρωτα την παρθένα σου γη.

Των ουράνιων σωμάτων που σε ανάστησε πνεύμα

ότι ο ήλιος ανέτειλε το φυγάδευσε η αυγή

των εχθρών και βαρβάρων το αγαλήνευτο βλέμμα

το κοράκι που έκρωζε των κολασμένων κραυγή.

Μυστηρίου ανάθημα που η φαντασία δειλιάζει

με οσμές που οσφρήστικες αρωματίζεις σκιές

κάποιον άλλον που εγνώριζε η καρδιά σου προστάζει

κι οι πληγές που αντιστάθηκαν, αέναες αφήσαν ουλές.

Στο στερνό σου αγκάλιασμα σε αφουγκράζεται η πόλη

και με συμπόνια ανάρμοστη οι δικαστές σε θωρούν

με λουλούδινα στέφανα ετοιμάζεται η αγχόνη

και οι ταγοί που σε ανάθρεψαν τη στιγμή λοιδορούν.

Σε καιρούς ασαγήνευτους στο απροκάλυπτο ψέμα

οι ομορφιές που σου τάξανε στο λαιμό σου χαλκάς

των αγνών των ονείρων σου, το αβασίλευτο γέρμα

στους σωτήρες του σύμπατος έχουν γίνει βραχνάς.

Ατιμώρητος θάνατος των πολλών η απάνθρωπη στάση

μεσημέρι ο ήλιος και το δρεπάνι, ακόμη θερίζει σπαρτά

ότι με χρώμα, η ψυχή σου ζωγράφισε, έχει πια ξεθωριάσει

και σαν το αγρίμι η νύχτα σου το καημός σου αλυχτά.

Γ.Πουλόπουλος-Γ.Σπανός-Κ.Καρυωτάκης-Μόνο...

"Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια

οι απλές καρδιές, παθητικά ν' ανέβουνε τραγούδια

που τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο

ενώ για μένα η εβδομάδα ετέλειωσε και μόνο..."

πηγή: meliti

Εσείς & Εμείς...

Εμείς οι λίγοι που απομείναμε εδώ

πρέπει να δούμε τη χαρά μέσα απ' τα μάτια

κι ωσάν Οδυσσέας να δεθούμε στα κατάρτια

εμείς...εδώ.

Εσείς οι πολλοί που μισέψατε για εκεί

ίσως και βρείτε το "χρυσόμαλλο το δέρας"

κι απ' τον πηλό σας αναπλάσατε ένα τέρας

εσείς...εκεί.

Λίγοι-πολλοί, δεν έχει καμία σημασία.

Εμείς-εσείς, ίδια λουλούδια στην αντίστοιχη κηδεία

το ίδιο βαρύ το χώμα που θα μας σκεπάζει,

απλά θα διαφέρει η ιστορία.

Εμείς...εκεί

θα ήμασταν ουρανός χωρίς αστέρια.

Εσείς...εδώ

θα μοιάζατε με κάλπικα περιδέραια.

Κι όλοι μαζί

μια αλλοπρόσαλλη καρικατούρα στο χαρτί.

Καλύτερα έτσι...

Κωνσταντίνος Βήτα-Το κύμα

πηγή: georgkand

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Είναι σκληρό το να αποτύχεις
αλλά είναι ακόμη χειρότερο
να μην έχεις δοκιμάσει να επιτύχεις..."

Π.Αστεριάδη-Λ.Παππάς-Πάει κι αυτή η Κυριακή...

"Λύπη ας ερχόταν ή χαρά, μόνο ήθελα να σπάσει

εμέ η καρδιά κι ανάλαφρη να πέσει καταγής

όπως το ροδοπέταλο, που θύελλα έχει αρπάσει

ή ακόμη που το εβάρυνε και η δρόσος της αυγής..."

πηγή: theiosjohn

Τι φοβάμαι...

Νιώθω την μοναξιά

να περπατάει στο σπίτι

τη νιώθω να με κυκλώνει

καθώς η σιωπή τα δωμάτια αλώνει...

κι εγώ δεν φοβάμαι την μοναξιά!

Βλέπω, ένας σωρός ξερά κλαδιά

να καίγονται, μπροστά στα μάτια μου...

κι εγώ δεν φοβάμαι την φωτιά.

Φοβάμαι μονάχα...

τον ουρανό που είναι σκυθρωπός

και τη νυχτιά, που απλώνεται μπροστά μου...

φοβάμαι την "θάλασσα", που κρύβω στη καρδιά μου!

Η τέχνη...απ' τη καλή και απ' την ανάποδη...είναι τέχνη!

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Νικούν, όσοι πιστεύουν
πως θα νικήσουν..."

Εκείνος & Εκείνος-Τα λόγια κομμάτια...

"Ολούθε πνέει σα λίβας των ανθρώπων

η τόση μοχθηρία και σας μαραίνει

ανθάκια μου χλομά, που σας επήραν

σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν..."

πηγή: giorgostrikala

Θάλασσα...

Θάλασσα που ταξίδεψα τόσες φορές μαζί σου

που ένιωσα την αύρα σου στα στήθη μου βαθιά

πάρε με, με το κύμα σου, να νιώσω το κορμί σου

την απεραντοσύνη σου να έχω συντροφιά.

Μες στα νερά σου έπνιγα πάντα τις μαύρες σκέψεις

και το μυαλό σου ξέπλενα στην ακροθαλασσιά

κι εσύ με καθησύχαζες χωρίς να πεις δυο λέξεις

στην αγκαλιά σου μ' έπαιρνες να βρω τη ζεστασιά.

Θάλασσα, των ανέμων σου, το ξέσπασμα ζηλεύω

καθώς ορμάς με δύναμη στα βράχια και τα σπας

κι έπειτα τη γαλήνια σου την όψη αναμοχλεύω

με πόση τρυφερότητα τα χάδια σου σκορπάς.

Κοντά σου αναζήτησαν πολλοί την λευτεριά τους

και στα όνειρα τους έβαλαν ιστία με πανιά

να τα φουσκώνει η ανάσα σου ν' ακούσουν την καρδιά τους

που τόσα χρόνια έπαψε σ' εκείνους να μιλά.

Θάλασσα που είσαι αθάνατη, μαγευτική αμαρτία

για όλους όσους θέλησαν το άγνωστο να βρουν

και για όσους δεν σε πίστεψαν σκληρή η τιμωρία

την ανεξαρτησία σου να μην παραδεχτούν.

Τώρα που σε χρειάζομαι άπλωσε το χαλί σου

ένδειξης καλωσόρισμα ενός φίλου απ' τα παλιά

κι όσα αυτός σου έλεγε, φέρε στη θύμηση σου

τον πόνο του ανακούφισε, για άλλη μια φορά.

Βασίλης Καζούλης-Το τελευταίο...

"Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

σε λιτανεία να περνούν τα oνείρατα τα πρώτα..."

Απολογισμός...

Πεταμένα χρόνια, διασκορπισμένα

μοιάζουν τριαντάφυλλα που πήρε ο βοριάς

την πόρτα σου σαν άνοιξες να βγουν τα περασμένα

κι από τη καρδιά σου να φύγουν μονό μιας.

Προδομένοι όρκοι, απραγματοποιήτοι

υπασχέσεις συνοδοί αλόγιστων στιγμών

όνειρα και στόχοι ανικανοποιήτοι

θυσία στου ρεαλισμού των σκληρών βωμών.

Λόγια ανυπόστατα, εύκολα ειπωμένα

από συναισθήματα, που ενώ άφησαν στα στήθη σου πληγή

τώρα επαναπαύονται μέσα σου ξεχασμένα

καρτερώντας του απολογισμού τη δίκαιη στιγμή.

Άνυδρη η άνοιξη, με λουλούδια μαραμένα

αποξηραμένα στις ερήμους της καρδιάς

με λόγια και αισθήματα που νιώθουν προδομένα

αφού η δικαίωση έρχεται με αυτά που λησμονάς.

Δ.Σαββόπουλος-Οι παλιοί μας φίλοι-1966

¨Μάταιη ψυχή, στην ατονίαν εσπέρας εαρινής

ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη

την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς

φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη..."

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Εκείνος που μιλάει χωρίς να σκέπτεται
μοιάζει μ' εκείνον που πυροβολεί
χωρίς να σκοπεύει..."

The Animals-Please don't let me be misunderstood

"Κι όλα θα φεύγουν, θα περνούν

κι εμείς θα νοσταλγούμε..."

Αγαπητέ ανυπότακτε φίλε μου...

Οι καρδιές ανυπότακτες να αλητεύουν στους δρόμους

και οι πλατείες επλημμύρισαν με όνειρα ορφανά

στους ξερούς και ανίσκιωτους της ζωής μας τους κλώνους

οι καρποί που ονειρεύτηκες δεν θα ανθίσουν ξανά.

Τώρα πλέον τις νύχτες μας δεν συντροφεύουν τ' αστέρια

της Κυριακής τ' απογεύματα τώρα δεν παίζουν παιδιά

σαν πουλί που ξεψύχησε σε αφιλόξενα χέρια

των αγνών των ονείρων μας θα φτερουγίζει η σκιά.

Το μόνο που τώρα απόμεινε μες στης ψυχής μας τα βάθη

είναι μια πίκρα που απλώνεται σαν το νερό που κυλά

είναι το απόσταγμα που άφησαν τα αδιόρθωτα λάθη

οι στιγμές που αφυπνίσανε τη παγερή σου καρδιά.

Τώρα οι ακτές εγιομίσανε με τσακισμένα καράβια

σαν τις ψυχές τις αλύτρωτες που ένα τέλος ζητούν

κουρασμένες κι ανήμπορες απ' της ζωής τα ναυάγια

οι απροσπέλαστες θάλασσες τους τολμηρούς τιμωρούν.

Phil shoenfelt-Black rain-1993

"Οι καμπάνες που σβήνουν, το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη...
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη..."
Αλμπουμ: "god is the other face of the devil"
πηγή: artmaniac53

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Να λες την αλήθεια στον εαυτό σου
και τότε θα δεις ότι δεν μπορείς
να πεις ψέματα σε κανέναν..."

Σκέψεις...(οι θλίψεις μας)

Πιστεύω πως όλες σχεδόν οι θλίψεις μας

είναι στιγμές ψυχικής έντασης, που τις υπομένουμε

σα να μας πέτρωσε κάποια παράλυση

τρομαγμένοι επειδή νιώθουμε πως τα ξαφνιασμένα

αισθηματά μας δεν ζούνε πια, επειδή μείναμε μόνοι

με το ξένο εκείνο που εισχώρησε μέσα μας

επειδή στερηθήκαμε όλα κείνα που μας είχε δέσει μαζί τους

η συνήθεια κι η εμπιστοσύνη, επειδή στεκόμαστε καταμεσής

σ' ένα πέρασμα, όπου δε μπορούμε να σταθούμε άλλο.

Γι' αυτό περνάει κι η θλίψη από κει...

το καινούργιο, το άγνωστο, που έχει σταλάξει εντός μας

εισχώρησε στην καρδιά μας, έφτασε ως τις πιο μύχιες γωνιές της

και μάλιστα δεν είναι πια εκεί...είναι στο αίμα μας μέσα.

Κι έτσι δεν ξέρουμε τι έτρεξε.

Εύκολα θα μπορούσαν να μας πείσουν πως δεν έτρεξε τίποτα

κι ωστόσο έχουμε αλλάξει, όπως αλλάζει ένα σπίτι άμα μπει κάποιος ξένος μέσα.

Δεν μπορούμε να πούμε ποιος ήρθε, δεν θα το μάθουμε ίσως ποτέ

πλήθος σημάδια όμως δείχνουν, πως, έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο

εισχώρησε εντός μας το αύριο, για να μεταμορφωθεί μέσα στη δική μας υπόσταση

πολύ πριν έρθει η ώρα του να πραγματοποιηθεί στην εξωτερική μορφή του.

Να γιατί είναι τόσο σημαντική η μοναξιά κι η αυτοσυγκέντρωση σαν είσαι θλιμμένος

επειδή η στιγμή αυτή που μοιάζει επιφανειακά άδεια και πετρωμένη

η στιγμή αυτή όπου το αύριο σταλάζει εντός μας, είναι πολύ κοντύτερα στη ζωή

από κείνη την άλλη στιγμή, όπου το αύριο μας έρχεται μέσα στο θόρυβο

τυχαία και μοιραία λες, σα να μας το επιβάλλουν απ' έξω.

Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε

τις ώρες της θλίψης, τόσο εισχωρεί πιο βαθιά και πιο άσφαλτα

το καινούργιο, το άγνωστο, εντός μας, τόσο το καταχτούμε πιο πλέρια

τόσο περισσότερο γίνεται αυτό, Μοίρα μας...

MAGIC DE SPELL -Κ.Γώγου-Εμένα οι φίλοι μου...

"Αλογα μαύρα, θίασος ιπποδρομίου, πετούνε

οι σκέψεις τώρα, φεύγοντας τη μάστιγα του λόγου.

Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός, που οι άνθρωποι θα δούνε

να παίζει, να συντρίβεται με την οπλή του αλόγου..."

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Η ζωή ανήκει σ' εκείνους
που ξέρουν να ξυπνούν νωρίς..."

Αλκίνοος Ιωαννίδης-Όνειρο ήτανε...

"Σύμβολα μείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν

άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους

τάφοι που πάντα με ανοιχτή χρονολογία προσμένουν

γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους..."

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Ο καθένας μας έχει τρεις χαρακτήρες
αυτόν που δείχνει, αυτόν που έχει
και αυτόν που νομίζει ότι έχει..."

Δήμος Μούτσης-Μια φυσαρμόνικα που κλαίει.

"Πάρε τα δώρα της ψυχής σου να 'ρτεις.

Σου ετοίμασα τη μαύρη καμαρά μου.

Στον κήπο μας αρρώστησεν ο Μάρτης

και αρρώστησεν ο Μάρτης στην καρδιά μου..."

Οι διεκδικητές του ονείρου...

Εμείς οι φτωχοί διεκδηκητές του ονείρου

καθηλωμένοι και απρόσκλητοι παρακολουθούμε πίσω απ' τη σκηνή

το έργο που ανεβάσανε για μας, οι θιασώτες του ύστατου σήμερα

απαγγέλλοντας ξανά και ξανά σε μονολόγους τα λάθη μας

για να μην κάνουμε το λάθος να προσπαθήσουμε και πάλι.

Εμείς οι αετοί των απόκρημνων βράχων

οι αναρριχητές των υψηλών αρετών

εκλιπαρούμε τα δέντρα του κάμπου

να ξαποστάσουμε για λίγο στους κλώνους τους.

Εμείς οι αγέρες των επτά θαλασσών

των οριζόντων οι κατακτητές

οι άσπονδοι εχθροί του σκότους

που με προσάναμμα τις ψυχές μας

αποκαλύψαμε τις σκιές των άλλων

αναστηλώνοντας τις μνήμες

που καταράστηκε το είναι μας.

Εμείς...τι κάναμε εμείς...

Μας ποδοπάτησαν σαν τα ξερόκλαδα της στέρφας γης

που αναμασάει ο άνεμος.

Σαν τους καταράκτες που δεν αφρίζει ο θυμός τους

στερέψαμε, συμβιβαστήκαμε εμείς.

Εμείς οι ανοικτοί δρόμοι των πόλεων

η ελπίδα της μοναδικής, μοναχικής διαφυγής

η αλόγιστη υπερηφάνεια του αύριο

εγκλωβισμένοι στα σοκκάκια της καθημερινότητας

επαναπαυόμαστε στις έγνοιες που μας χρεώσανε

οι οφειλέτες της απλήρωτης νιότης μας.

Εμείς...γιατί να το κάνουμε εμείς...

Θ.Μικρούτσικος-Ν.Καββαδίας-Οι 7 νάνοι στο S/s Cyrenia

"Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα..."

Δεν έχω τίποτα να πω...

"Θα κατορθώναμε πολύ περισσότερα πράγματα
αν δεν θεωρούσαμε πολλά ως ακατόρθωτα..."

Χ.Θηβαίος-Β.Δημητρίου-Κ.Καρυωτάκης-Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες

"Με αδιάφορο το μέτωπο και πράο,

τα δείλια, τις αυγές θα χαιρετάω..."

πηγή: gladiator23111

Αγνεία...(όταν σε συνάντησα για τελευταία φορά)

Και περπατούσα μέσα στο δάσος

και η φωνή σου, σαν νάμα έρεε

μέσα απ' τους γρατζουνισμένους κορμούς

προφέροντας αέρινα το όνομα μου.

Ξεπρόβαλες με την αυγή

και η όψη σου ήταν το ίδιο γλυκιά

όσο το μέλι απ' τα μελίσσια...

Δύο παιδιά χτένιζαν τα όμορφα μαλλιά σου

στα πόδια σου, σωρός τα φύλλα των δέντρων

που ήθελαν να σε χαϊδέψουν.

Ένιωσα να λαχταράει η καρδιά μου

και τα χείλη μου, ψελλίσανε, στο άκουσμα σου.

Εσύ προχώρησες, με κοίταξες, πέρασες

κρύφτηκες στων ονείρων τις σπηλιές...

ή χάθηκες διασχίζοντας τον μακρινό ορίζοντα;

Ποτέ δεν έμαθα τι απέγινες!

Είχες στα χέρια σου δυο άσπρα περιστέρια

και στο λευκό σου φόρεμα μια ολάνθιστη γαρδένια

μοσκοβολούσε, κι η μυρωδιά ήταν θεϊική

όπως θεία ήταν και η ματιά σου...

Η τελευταία αναλαμπή...

Πέρασε κι αυτό, μια λάμψη ήταν

ένα καλοκαίρι της στιγμής

κι όλα ξεκινούν, από ΄κει που ήταν

πριν το ταξίδι της αναψυχής.

Και να σου πάλι πίσω στο χειμώνα

στα ατέλειωτα τα βράδια μοναξιάς

ανήμπορος στο "μάτι του κυκλώνα"

κι από παντού να σε χτυπάει ο βοριάς.

Μέ το ταξίδι να τελειώνει πάντα άδοξα

χωρίς να βρίσκεις το λιμάνι που ζητάς

και η ζωή, να σε ξεβράζει, τόσο άκομψα

καθώς σου πνίγει την ελπίδα μονό μιας.

Πέρασε κι αυτό, μια λάμψη ήταν...

μία τελευταία αναλαμπή...

Δ.Ζερβουδάκης-Ν.Καββαδίας-Γράμμα σ' έναν ποιητή

"Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.

Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.

Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.

Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ..."

πηγή: nantia11

Σκέψεις...(όσο γερνάς τόσο μαθαίνεις)

"Πως γίνεται η εξέλιξη του πνεύματος
να συμβαδίζει με τη φθορά του σώματος..."

Άρα:
...δεν υπάρχει το τέλειο
....για όλα υπάρχει ένα τίμημα
...πρέπει να τηρούνται οι ισορροπίες

Πυξ λαξ-Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

"Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων

και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο χρόνος με το πόδι..."

Σε εκείνη που χάθηκε...

Το πέλαγος χάθηκε μέσα στη γη
και 'κείνη μαράθηκε με τη βροχή
τ' αστέρια έσβησαν στον ουρανό
το σώμα μου πάγωσε σ' ένα λεπτό.
Τώρα η συννεφιά είναι η χαρά μου
μαύρα τώρα τα όνειρα μου...
Το πέλαγος χάθηκε, το ίδιο κι αυτή
και τώρα θ' ανθίζει την έρημη γη
τα λουλούδια της άνοιξης θα την θυμίζουν
καθώς το αρώμα της θα αναβλύζουν...
Πουλάκι που πέταξες να πας να τη βρεις
στον ύπνο μου να ΄ρχεται τις νύχτες, να πεις
να της μιλάω για την μοναξιά μου
να μου γλυκαίνει τα όνειρα μου...
Να έρχεται πες της, με τη βροχή
με αυτή που έφυγε να 'ρθρει να με βρει
στο τζάμι ν' ακούγεται σαν γλυκιά μουσική
και μαζί να χορεύουμε ως το πρωί.
Την μέρα να γίνεται του ήλιου αχτίδα
να με ζεσταίνει στο κάθε μου βήμα
να αισθάνομαι συνέχεια το άγγιγμα της
να μη μου λείπει η συντροφιά της.
Το πέλαγος χάθηκε μέσα στη γη
μα το ταξίδι δεν τέλειωσε, θα είσαι εκεί
με τ' όνειρο, τον ήλιο και τη βροχή
εμείς θα είμαστε για πάντα μαζί...

Φοίβος Δεληβοριάς-Tom Waits-Χάλια

"Χαίρε! Τη ζωή δεν έζησες, παρά μες στα όνειρα σου.

Γι' αυτό παρόμοιο σου άξιζε τέλος, ωραία ψυχή.

Ήρθε σαν αποθέωση, γίνεται σα χαρά σου

πρώτη και μοναχή..."

Σκέψεις...(ψεύτικες αλήθειες)

"Πως γίνεται η αλήθεια

να κρύβει τόσο ψέμα

πως γίνεται το ψέμα

να μοιάζει αληθινό

τόσο αληθινό σαν ψεύτικο,

για να 'ναι αληθινό.."

Μπλε-Θεοδοσία Τσάτσου-Φοβάμαι-1996

"κι αν έχει, πριν ανοίξει το λουλούδι

στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί..."

Αψευδής μαρτυρία...

_ Φώτα που λαμπιρίζουνε
κεράκια αναμμένα...

_ Χρόνια που περάσατε
παντοτινά χαμμένα...

_ Λόγια που σ' ακουμπήσανε
στα χείλη ξεχασμένα...

_ Όνειρα που ανταμώνατε
τώρα είστε σκορπισμένα...

_ Κι αυτά που σε αναστήσανε
στη γη θαμμένα...

Σκέψεις...(αιωνιότητα)

"Πως γίνεται η αιωνιότητα

να κρατάει τόσο λίγο

κι αυτό το λίγο να κρατάει τόσο πολύ

παρα πολύ λίγο που δεν αξίζει την υπόλοιπη ζωή

και τόσο πολύ που στο τίποτα δεν χωράει να μπει ... "

Χάρις Αλεξίου-Γιάννης Μαρκόπουλος-Λένγκω

"Χεράκια, που κρατώντας τα τριαντάφυλλα

κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,

χεράκια, που κρατώντας τα τριαντάφυλλα

χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων..."

πηγή: ari53m

Δημήτρης Ψαριανός-Μίκης Θεοδωράκης-Δακρυσμένα μάτια

"Τώρα μακραίνουνε πύργοι παλάτια.

Κλαίνε μου οι θύμισες, κλαίνε τα μάτια..."

Βαβυλωνία (Πάει καιρός...)

Στις λεωφόρους της απάθειας κινούμαστε

νίπτοντας τας χείρας μας ως Πόντιοι Πίλατοι

αποστασιοποιημένοι κι αναρωτιόμαστε...

αν είμαστε διακοσμητικές φιγούρες

στο φόντο της ζωής των άλλων...

των ολίγων και εκλεκτών.

Πάει καιρός που τα τριαντάφυλλα

αντάλλαξαν το λευκό τους χρώμα με το κόκκινο

και τώρα μόνο γκρίζα ροδοπέταλα

στολίζουν τους κρεμαστούς κήπους της "Βαβυλωνίας".

Τα θαύματα αυτού του κόσμου λιγόστεψαν ή μεταλλάχθηκαν

όπως και τόσα άλλα...σε στόχους ντροπής

ξεπερασμένους και απαξιωμένους.

Χωρίς βέλη η φαρέτρα μας, χωρίς επιδιώξεις

κι ο τεντωτήρας χαλαρός και άτονος

σαν τις ξεχαρβαλωμένες ζωές μας.

Πάει καιρός που και οι λέξεις έχασαν το νοήμα τους

ψάχνοντας απεγνωσμένα να γεμίσουν τα κενά της σιωπής

αφου οι πράξεις προηγούνται και οι σκέψεις έπονται

στην βιαστική, βεβιασμένη και αδίκως αποτιμημένη στιγμή των αποφάσεων

για ανθρώπους που ζούνε στις μοναχικές απρόσωπες σύγχρονες πολιτείες

αριστουργήματα κι αυτές της ύπαρξης μας

πίστα αντίγραφα της αμέτοχης συμμετοχής μας.

Κώστας Χατζής-Γιάννης Μαρκόπουλος-Γκρεμισμένα σπίτια

"Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.

Βυθίζεται κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της

στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης

σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία..."

πηγή: Maria

Στην ανθρώπινη σου ύπαρξη...

Αναρωτήθηκες ποτέ...

γιατί οι άνθρωποι κρύβουν τα εσώψυχα τους

και σαν επτασφράγιστο μυστικό

κλειδώνουν τη καρδιά τους...

κι όλα όσα αισθάνονται μέσα τους τα πνίγουν

κι απ' της ψυχής τους τα κελιά να φύγουν δεν τα αφήνουν.

Κι αυτά, κάποιες νύχτες ερημιάς τα χνώτα τους με οινόπνευμα βρωμίζουν

όταν σαν τους επαίτες στα σκουπίδια για να βρουν τροφή, έτσι τα ανασκαλίζουν.

Αναρωτήθηκες ποτέ...

γιατί οι άνθρωποι άλλα νιώθουν κι άλλα λένε

μη βιαστείς υποκριτές για να τους πεις, ίσως κι αυτοί δεν φταίνε

πόσες φορές στο παρελθόν εμπιστεύτηκες τα συναισθηματά σου

και σαν τον άσπονδο εχθρό, λεηλάτησαν την ευαίσθητη καρδιά σου.

Δεν σου κάνει εντύπωση...

που οι άνθρωποι περισσότερο φοβούνται τον εαυτό τους

γνωρίζουν τον αντίπαλο κι είναι ισοδυναμός τους...

κι αν μόνος με αυτόν επιλέξεις να ζεις, αναπόφευκτο είναι να συγκρουστείς

στην αναμέτρηση μαζί του θα είσαι ηττημένος νικητής.

Για αυτό θα ψάξω το κλειδί την κάθε καρδιά να ανοίγω

και σε όσους με εμπιστεύτηκαν μόνο χαρά να δίνω

κι αυτά που νιώθω μέσα μου βαθιά, θα τα εκδηλώνω

την ανθρώπινη μου ύπαρξη θα πάψω να σκοτώνω...

Τη Παρασκεύη και...τη Δευτέρα...

Άμα δεν είναι η μέρα σου...

Αυτό θα πει αγώνας ζωής!!!

Φοίβος Δεληβοριάς-Ένας σκύλος στο Κολωνάκι-1998

"Τότε λοιπόν αδέσποτο θ' αφήσω

να βουίζει το τραγούδι απάνωθέ μου.

Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου

το σφύριγμα θα του κρατούν τον ίσο..."

Αλμπουμ: "Χάλια"

πηγή: kirkh7o

Τι είναι η ζωή μου...

Σκέφτομαι

τι είναι η ζωή μου...

καράβι που αρμενίζει στο πέλαγος

κι εγώ είμαι ναυαγός

και η αλμύρα καίει την πλήγη μου.

Σκέφτομαι

τι είναι η ζωή μου...

λευκό πουλί που πέταξε στον ήλιο

από το δέντρο της αυλής μου ένα πεσμένο φύλλο

η λυπηρή κραυγή της ενοχής μου.

Σκέφτομαι

τί είναι η ζωή μου...

ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό

στης αναζήτησης το αστείρευτο νερό

και στο απαύγασμα της στείρας λογικής μου

Rolling Stones-Angie-1973

"Είσαι άντρας. Όμως ο ίδιος πάντα μένω:

τα χρόνια που περάσανε, με αφήσαν

παράξενο παιδάκι, γερασμένο..."

Σκοτάδι...

Σε καπνούς και σε λόγχες πολεμώντας θα 'ρθεις

να φανερώσεις και πάλι τον αδυσώπητο Άδη

με μορφή απερίγραπτη από λόγια φωνής

που με πάει σε άλλα μέρη γνωριμό μου σκοτάδι.

Σαν ο ήλιος ξεπρόβαλε, αχαλίνωτη η αυγή

που σε βρίσκει να χάνεσαι στα δρομάκια της πόλης

μια σκληρή και ανέντιμη σου δίνει ευχή

τα ταξίδια σου να 'ναι δυο τετράγωνα μόλις.

Με φιγούρες σκιώδεις συντροφεύεις τη μέρα

και η ψυχή να σε νιώθει σε κελί φυλακής

δεν σ' αφήνει η συνήθεια να κοιτάξεις πιο πέρα

σε αφοπλίζει η αλήθεια της στυγνής λογικής.

Κι ύστερα έρχεται της νιότης το πρώτο σου φως

να χρησθεί ουραγός τελευταίο φανάρι

κάτω απ' τον ίσκιο του σ' έκρυψε ο δικός σου ο σταυρός

και ο θάνατος ίδιος...το πρωί και το βράδυ...