Αλέξανδρος Φιλιππάκης - Νιάτα (Δέρμα του Φιδιού) - ποίηση

Τι ύπαρξη κι αυτή που ζούμε!... παράξενη και λίγο κωμική
σαν να πορευόμαστε μαζί όλοι χέρι με χέρι
θωρώντας με δέος πώς γηράσκει μόνο των άλλων η μορφή
ενώ, καθείς τον εαυτό του, αγέραστο τον βλέπει.

Αστεία καθρεφτών χρησιμοποιούν, αισθητική μοντέρνα,
όπως τα φίδια μερικοί αλλάζουν όλο τους το δέρμα
και το παλιό το παραχώνουν όπου λάχει, με βιάση μεγάλη
μην τυχόν και αντιγράψουν τη μέθοδό τους οι άλλοι.

Ως έσχατος σε τούτη την πορεία, μάρτυς είμαι αυτής τής αγωνίας
τής σφοδρής επιθυμίας να μείνουν τα νιάτα μας εδώ, μαζί μας.
Ανοησίες...σάμπως θα γίνει αυτή η παρέλαση, χαρούμενο καραβάνι;
Καμπούρηδες βλέπω, σκυθρωποί, ο ένας απ' τον άλλο ξεμακραίνει.

Τώρα, ήρθε η νύχτα και πλανιόμαστε μονάχοι αλαφιασμένοι,
για να ζυγίσει τα νιάτα μας  πια, κανείς άλλος δεν μένει.
Όποιος από δω επέρασε κανένα δεν άφησε σημάδι τού εαυτού του.
Μόνο αλοιφές φτηνής αισθητικής και δέρμα,
δέρμα παντού, εκείνο το παλιό, αποξηραμένο
το ζαρωμένο "δέρμα τού φιδιού".