Άνθρωποι κι αρουραίοι

Ανθρώπους αρουραίους

γέμισε οι γειτονιά μου,

και τους παραξενεύει

η ήρεμη ματιά μου.

Πως δε φοβάται εκείνος;

Πως δεν ανησυχεί;..

Όπου κι αν κοιτάξει

εμπρός του θα μας δει!

Αφού αυτός μονάχος

κ’ εμείς τόσοι πολλοί…

Κι όλο αναρωτιούνται…

Κι όλο αναρωτιούνται…

Μα δεν τους πάει ο νους:

Ναι! Αυτοί οι τόσο «σπουδαίοι»

με πονηριά αλεπούς…

Μα είναι τόσο απλό!

Εγώ για να τους δω,

πρέπει να σκύψω το κεφάλι

κι αυτό δεν το μπορώ...

Γι’ αυτό όπου τους βρίσκω

θα τους ποδοπατώ!