Η απολογία ενός αυτόχειρα

Πονούν τα μάτια μου να βλέπουν

ήλιους να χάνονται στο γκρίζο.

Ό,τι διαλέγω δεν ορίζω…

Ό,τι απαρνιέμαι με κρατά!

Γιατί άλλοι αποφασίζουν

και διαφεντεύουν τη ζωή μου…

Μα εγώ, πεσκέσι θα τους στείλω

απόψε τ’ άψυχο κορμί μου.

Κι αυτούς, τους λίγους που απομείναν,

ένα τους λέω να θυμούνται,

πριν κοιμηθούν ν' αναρωτιούνται:

Σαν ξημερώσει, η άλλη μέρα,

θα ’χει καμία διαφορά;..

(μόν' του "θανάτου" η σιγουριά!)