Ένα παιδί που κλαίει...

Είπα να φύγω από ’δω,

να πάω σ’ αλλά μέρη,

να κάνω μια καινούργια αρχή,

κανείς να μη με ξέρει.

Ν’ αφήσω πίσω τα παλιά,

τον γνώριμο εαυτό μου…

Τους φίλους μου, τους συγγενείς

κι ολόκληρο το βιός μου.

Να εξαγνιστούν τα λάθη μου,

τα θέλω μου να γίνουν…

Οι τύψεις και οι ενοχές

να πάψουν να με πνίγουν.

Μην είμαι ο δούλος μιας ζωής

που πια δεν με εκφράζει…

Κι η πίκρα, το παράπονο,

μέσα μου να λιμνάζει.

Είπα να φύγω από ’δω,

να πάω σ’ αλλά μέρη…

Μα κάτι μου λέει πως κι εκεί

τη θλίψη θα ’χω ταίρι!

Μάλλον δε φταίει το μέρος μου,

το ριζικό μου φταίει…

«Και πάντα θα μ’ ακολουθεί

ένα παιδί που κλαίει!»