Τώρα είναι αργά

Κρύφτηκες πίσω από μια ζωή αραχνιασμένη

μαυροντυμένη Παναγιά και η σιωπή μου τάφος

είπες στο όνειρο να μη μας περιμένει

και την αυγή ξεκίνησα μονάχος.

Για έναν ουρανό που σύννεφα δεν έχει

για ένα θεό που συγχωράει το λάθος

για μια θλιμμένη μοναξιά που τη ζωή αντέχει

κι ας έφυγε απ' τη ψυχή το πάθος.

Κι έπειτα, φύλαξες τα καλά μας χρόνια

σε ένα σεντούκι στης καρδιάς τον πάτο

σαν κίνησαν να 'ρθουν τα χελιδόνια

βρήκαν εμένα και το όνειρο φευγάτο.

Τώρα για πες μου τι μας απομένει

μια γκρεμισμένη χελιδονιών φωλιά

μία άνοιξη που μας φαίνεται σαν ξένη

ένας καημός, χωρίς ποτέ του γιατρειά!

Κεριά-Κ.Π.Καβάφης

Οι αγαπητές του μέλλοντός μας μέρες

ωσάν κεράκια στέκονται εμπροστά μας

σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα-

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν-

μια θλιβερή σειρά κεριά σβησμένα

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμα-

κατάμαυρα κεριά, κυρτά, λειωμένα...

Δεν θέλω να τα βλέπω-με λυπεί η μορφή των

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κοιτάζω, τ' αναμμένα μου κεριά!

Δεν θέλω να γυρίσω, να μη δω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν...

Υ.Γ

(Φίλε Γιώργο...παίρνω πίσω ό,τι είχα πρώτα πει!)

Μια νύχτα του Μαγιού

Μια νύχτα του Μαγιού, θα έρθω να σε πάρω

και να σε ταξιδέψω στ' απέραντα του νου

ίσως η καρδιά σου, αρχίσει να αισθάνεται

στο κάλεσμα της άνοιξης και του αηδονιού.

Πιασμένοι χέρι-χέρι, μαζί να προχωρήσουμε

πάνω στην απάτητη και ανθισμένη γη

κι ό,τι μας πίκρανε πολύ, πίσω μας να αφήσουμε

μήπως και γλυτώσουμε απ' τη καταστροφή.

Μακριά από τους φόβους μας και τις φωνές της μέρας

να βρει την αγαλλίαση η σκιαγμένη μας ψυχή

τον οργασμό της φύσης να φέρνει ο αέρας

κι εμείς να τον εισπνέουμε να παίρνουμε ζωή.

Κι αυτά που χώρια ζήσαμε, εμείς να τα ξεχάσουμε

στο ημίφως του φεγγαριού θα φαίνονται σκιά

κι όσα μας καθυστέρησαν, εμείς να προσπεράσουμε

γιατί όταν θα 'μαστε μαζί θα είναι μηδαμινά.

Και την αυγή, του ήλιου οι πρώτες οι ακτίνες

κάτω από ένα δεντράκι, ας μας εύρουν αγκαλιά

θα είναι η νέα μας ζωή που μόλις ξεκινάει

κι εμείς θα το ποτίζουμε ν' απλώσει τα κλαδιά.

Μια νύχτα του Μαγιού, άσε με να σε πάρω

και να σε οδηγήσω-στης αγάπης την αστείρευτη πηγή

εκεί να ξεδιψάσουμε τις άπιωτες καρδιές μας

με μια δροσιά που λίγοι την έχουνε γευτεί.

Ίσως-Γιάννης Βαρδής

Αποχωρισμός (...για πάντα)

Σώπασαν τα βήματα μου

πίσω απ' τη σκάλα...

Κι εσύ με κοίταξες στα μάτια

σαν να μην είχες δει άλλα.

Δυο μάτια που είχαν

της δύσης το χρώμα...

Σ' ένα πρόσωπο-

που ξέπλενε η βροχή τη ντροπή.

Φταίξαμε κι οι δυο

γι' αυτό μονάχη μη λυπάσαι

αυτά που ζήσαμε μαζί

να τα φοβάσαι...

Σαν ένα πρωινό που ξημερώνει το τέλος

και η ελπίδα αποζητάει το στερνό της φιλί

στο στερνό σου αντίο...Αποχωρισμός για πάντα!

Αυτό το "για πάντα"...

Κάποτε μας είχε χαρίσει την αιωνιότητα

τώρα δεν μας χαραμίζει ούτε μια στιγμή...

Το περίμενες;

Το λιμάνι...

Η βαρκούλα στο όνειρο...

Στο μακρινό ταξίδι...

Οι γλάροι...

Σαν λαθροθήρες ευτυχίας, να μας ακολουθούν.

Κι ο ήλιος...

Λαμπερός να μας δείχνει το δρόμο...

Τα θυμάσαι;

(και τώρα;)

Ένας ήλιος κρυμμένος πίσω απ' τα σύννεφα

σαν να νιώθει υπεύθυνος που ξημέρωσε σήμερα...

Κι η θάλασσα θλιμμένη...

Τόσο θλιμμένη, που μαζεύει τη πίκρα του γκρίζου ουρανού

να τη κάνει κύμα και θρήνο στα βράχια του αποχωρισμού...

Κι οι υποσχέσεις να σουλατσάρουν

σαν ξέμπαρκοι ναύτες στη προκυμαία

αναπολώντας του ταξιδιού τη χαρά...

Μη θυμάσαι!

Το ταξίδι τέλειωσε...Για πάντα!

Και γι' ατό κάναμε εμείς, τα πάντα!

_ Δεν σε ξέχασα...!

(θα σε θυμάμαι για πάντα...)

Η απόδραση

Αφανισμένη γη-

με νερόλακκους αφυδατωμένους στον πάτο.

Ανομβρία ψυχής-

συναισθήματα ερπετά, που σέρνονται κάτω.

Ανθρώπινες σχέσεις-γειτονιές φυλακής

κι ένα βλέμμα βιαστικό να ανταλλάσουν.

Και μετά η επαφή-

μέταλλο με μέταλλο σμίγει

μία πόρτα κλειστή-

η ζεστασιά των ψυχών που σ' αφήνει.

Κι από πίσω εσύ-

μια στιγμή πιο αργά να βαδίζεις

για να προφτάσεις να δεις

ότι τίποτα πια δεν ορίζεις.

Με εικόνες που τρέχουν

σ' ένα κουβάρι τη ζωή σου τη μπλέκουν

και ξανά φυλακή-και πόρτες γυρτές

περιμένουν από αυτό που δεν κάνεις

μία απόδραση θες-μα τη πόρτα να σπρώξεις μονάχος, δεν φτάνεις.

Ακριβή η στιγμή

που αποφάσισες-μόνο να ζήσει

σε μια έρημη γη

το λουλούδι της ψυχής σου-να ανθίσει.

Spaghetti Western Orchestra

"...για σένα φίλε Κλιντ!"

Η πληγή

Μόνοι σ' ένα δωμάτιο-μαντεύοντας το αύριο,

ποια στ' αλήθεια η ζωή μας θα 'ναι;

Ακούμε τα μηνύματα;

Της ζωής τα κύματα, σε ποια στεριά μας πάνε;

Μόνος και στην αγάπη σου-κοιτάζεις το κρεβάτι σου

μοιάζει με μια φωλιά ερειπωμένη

τόσα όνειρα-"πουλιά"

τόσα λόγια-μα τόση ερημιά

που θα βρούνε σκέπη να κρυφτούνε;

Τα ξερίζωσε ο βοριάς και τα έκαψε ο χιονιάς

στο κατώφλι σου ξερόκλαδα θα βρούνε...

Μόνος σ' ένα δωμάτιο-αντέχοντας το αύριο,

το σήμερα πληγή που θα περάσει;

Μόνος και στο ταξίδι σου-κοιτάς στο παραθύρι σου

τα παιδιά να παίζουνε στο δρόμο...

"Αχ! Να 'σουνα κι εσύ παιδί..."

(να κάνεις μια καινούργια αρχή, να μη ξανανιώσεις τόσο πόνο!)

(μετά)...

Μα δίχως πόνο η πληγή, δεν μπορεί να επουλωθεί

θα μένει μες στα στήθια-ανοιγμένη

θα είναι εκεί, θα αιμορραγεί

θα σου θυμίζει τη παλιά ζωή-τη ρημαγμένη!

Παλιές μου αγάπες

_ Γράψε, κάτι και για μένα!

Των λουλουδιών που άγγιξες το μαρτυρούν ακόμα

οι μυρωδιές στα χέρια σου κι ας έχουν ιδρώτα κι αίμα...

_ Ζητάω πράγματα απλά μα πολυγαπημένα!

Την ώρα που όλοι οι άλλοι, θα ζουν στις αυταπάτες τους

εμείς θα περιμένουμε να σβήσουνε τα φώτα

κι ένα ταγκό ερωτικό θα ζήσουμε όπως πρώτα...

_ Θέλω μια σίγουρη αγκαλιά που θα με ταξιδέψει!

Σε όλα τα πέλαγα της γης εγώ θα βρω λιμάνι

στην πονεμένη σου καρδιά-κακό-κανείς μη κάνει...

Με σπασμένες αντένες

Τώρα πρέπει να αφήσω το λίγο για μένα

να εναποθέσω όπλα και λάφυρα στο βωμό της θυσίας

και την άπνοια της θάλασσας να βαφτίσω αγέρι.

Τώρα ήρθε η στιγμή να παραδώσω

την παιδική μου αφέλεια στο αδυσώπητο κύμα

και να απαλλαγώ μια για πάντα

απ' των άγουρων χρόνων μου, κιόλας, φερμένη συνήθεια

που σαν παιδί πλατσουρίζοντας έκτιζα πύργους στην άμμο.

Τώρα πρέπει κι εγώ σαν φρονών καπετάνιος

να αλλάξω τη ρότα, στο γέρικο πια σκαρί της ζωής μου

που στοιχειωμένο σαν φάντασμα, ακόμα ταξίδια γυρεύει.

Ήρθε και για μένα του τέλους η ώρα...

Σε λιμάνια απάνεμα θα φουντάρει η ψυχή μου

και της καρδιάς που αντιστάθηκε, τις σπασμένες αντένες

θα φυλάξω κειμήλιο για όλους αυτούς που τολμούνε.

Στάθης Δρογώσης-Ήρθες αργά

Ιδού εαυτόν

Ένας βατήρας στο απέραντο κενό

ένας επαίτης αριστοκράτης που έχει βάλει τα καλά του

ένα κουφάρι πλοίου ξεβρασμένο από το κύμα στο γιαλό

γέννημα θρέμμα μιας ζωής κι ενός θανάτου.

Μία απόκρημνη χελιδονιού φωλιά

ένα στέκι που δεν συχνάζουν πια θαμώνες

ρίζα στο δέντρο που το σαπίζει η άνυδρη ερημιά

η ζεστασιά που δεν την θέλουν πια οι χειμώνες.

Στο ηλιοβασίλεμα της μέρας-η κουρασμένη αντηλιά

στη πέτρα το άγριο χορτάρι που φυτρώνει

σε αφιλόξενους σταθμούς, η ποθητή, που λείπει αγκαλιά

και στη ζωή, ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει.

Λ.Κηλαηδόνης-Ένας φτωχός & μόνος cowboy

Αφιερωμένο στο καλό μου φίλο "Κλιντ"...

Deine Lakaien-Lonely

Για μια ζωή με αντιφάσεις

Στιγμές ανέγγιχτες γεμάτες λάθη

φωνές που ακούστηκαν με τη σιωπή τους

σημάδι αντίδραση ζωής-η δυστυχία

κι η ατονία να δείχνει την ένταση της.

Το ηλιοβασίλεμα να αρχίζει η μέρα σου

και η νύχτα που έρχεται σε ξαγρυπνά

ό,τι σιχαίνεσαι εσύ το ασπάστηκες

κι ό,τι απεχθάνεσαι σε κυβερνά.

Στο φως να βλέπεις μορφές-φαντάσματα

και στο σκοτάδι τη ξαστεριά

στις πολυσύχναστες τις λεωφόρους

εσύ να νιώθεις τόση ερημιά.

Ό,τι τραγούδησες να 'χει απ' το κλάμα σου

κι ό,τι λιμπίστηκες την απονιά

η αισιοδοξία να σέρνει το δράμα σου

και η απογοήτευση να 'χει τη ξενοιασιά.

Η ανυπαρξία της παρουσίας σου

σε όσα δεν δίστασες να λέει παρών

όσα αγάπησες να σε απορρίπτουνε

για όσα αγαπήθηκες να είσαι απών.

Να σε αφουγκράζεται μονάχα ο πόνος σου

και η χαρά σου να σε ξεχνά

να σε μοιράζεται ό,τι δεν σε άντεξε

να έχεις παρέα σου τη μοναξιά.

Ζωή περίεργη σε αντιφάσεις

με αντιθέσεις που ισορροπούν

στιγμές ανάρμοστες που σε ησυχάζουνε

την αρμονία σου ψάχνουν να βρουν...

Σκηνοθετώντας

Στόλισα με γκρίζους ουρανούς

τα σταυρωμένα μου όνειρα

τους έβαλα κι έναν θάνατο στο πλάι

κι άφησα τη ζωή να πάει...

Φρόντισα να περνούν γρήγορα οι μέρες μου

ίδιες κι απαράλλακτες η μία με την άλλη

σταγόνες από νερό που μοιάζουνε

και αδειάζουνε-της ζωής μου το ανιαρό πηγάδι.

Γέμισα με άγουρους καρπούς τα χρόνια μου

που έκοψε πριν την ώρα τους-ο φόβος μη σαπίσουν

σκόρπισα στη βροχή τα καλοκαίρια μου

μη τύχει και χειμώνες μου ζητήσουν.

Με τα ξεθωριασμένα της αγάπης χρώματα

ζωγράφισα βραδιές που τις φωτίζει το φεγγάρι

για όταν θα πάψει η καρδιά να αισθάνεται

να έρθει η αυγή, κι από κοντά μου να τις πάρει.

Σκέπασα-μέσα στο πένθος μου-

τους τολμηρούς της φαντασίας μου καθρέφτες

ζήτησα-όπως όφειλα-συγνώμη απ' τα θέλω μου

να ξέρουν, από πριν, το ποιος ευθύνεται

όταν θα αναζητήσουνε τους φταίχτες.

Άπλωσα τη ψυχή μου στα φυλλώματα

στα δέντρα που αψηφούνε τους βοριάδες

και μάζεψα πεσμένα φύλλα απ' τα χώματα

σαν τα παιδιά, που απ' το δρόμο τα μαζεύουν οι μανάδες.

Έντυσα της αθωότητας τα ματωμένα ρούχα μου

σ' ένα παιδί γυμνό-που έρημο τώρα κλαίει στης καρδιάς το ακρογιάλι

έκανα τη λύπη σπίτι του-και τη μοναξιά του ατέλειωτα μεγάλη.

Steve Harley & Cockney Rebel-Sebastian

Ζωής ανάμνηση

Ήρθες κι εσύ

να μου προσφέρεις τη συγνώμη σου

να μου ξυπνήσεις μια ανάμνηση κατεστραμμένη

τι να ' ναι αυτό, που τώρα άλλαξε τη γνώμη σου

για μια ζωή που θεωρούσες πεθαμένη!

Ήρθες κι εσύ

σαν τα κοράκια που κραυγάζουνε

πάνω στους τάφους και στα ερείπια της ζωής μου

αχνές ελπίδες που όνειρα μου τάζουνε

θολές φιγούρες της αθώας προσμονής μου.

Ήρθες κι εσύ

να αποκαλύψεις τη μιζέρια μου

να με απολαύσεις στο παραλήρημα θανάτου

τώρα που χάθηκε για σένα όλη η έγνοια μου

τώρα μου λες να πάμε παρακάτω.

Ήρθες κι εσύ

μα εγώ έχω φύγει τώρα...

Σ' ένα ταξίδι πιστά μοναχικό

τώρα που έφτασε να σ' αρνηθώ η ώρα

ήρθες κι εσύ, να μου ζητάς το γυρισμό.

Τώρα που η θάλασσα ήρεμη με κοιτάζει

και το ξημέρωμα ματώνει την αυγή

η κάθε ανάμνηση με σύννεφο μου μοιάζει

που αποχαιρέταγε του ανέμου η οργή.

Ανυποχώρητη

Ανυποχώρητη-σκληρή και μόνη

χωρίς ταξίδια εγώ δεν ζω

στης αναζήτησης το μπαλκόνι

θα βγω και πάλι για να τη δω.

Καθώς θα έρχεται απ' το δρομάκι

σαν γέρνει ο ήλιος να πιει νερό

στης αμαρτίας μου το σεντονάκι

κι απόψε πάλι θα τυλιχτώ.

Ανυποψίαστη-αγνή-καθάρια

σαν τη ψυχή ενός παιδιού

που νιώθει τη ζωή του άδεια

χωρίς τη χαρά του παιχνιδιού.

Τόσο απόλυτη-στυγνή σαν νόμος

τόσο ευάλωτη σαν λυγαριά

να μείνει όρθια σαν έρθει ο πόνος

στης εγκατάλειψης την ερημιά.

Μα είναι απέραντη εκτός ορίων

σαν μία θάλασσα χωρίς στεριά

ταξίδι στο άγνωστο χαμένων πλοίων

με προορισμό τους το πουθενά.

Κι ανανεώνεται απ' τα όνειρα της

κάθε που πάει να βρει στεριά

αναταράσσοντας τα στάσιμα νερά της

κι από το τέλος της ξαναρχινά.

Ανυποχώρητη-σκληρή και μόνη

χωρίς εσένα εγώ δεν ζω

στου καραβιού μου το τιμόνι

εσύ θα δείχνεις ό,τι αγαπώ.

Deine Lakaien-Love me to the end

Η πλατεία

Ντροπής εικόνες

άνθρωποι με σκυμμένο το κεφάλι

κορμιά αλύγιστα παραπατούν στο δρόμο

και πίσω ο ήλιος, να χάνεται και πάλι.

Ζωές σε σήψη

που ξέθαψε της απαξίωσης ο αγέρας

με αγκάθια τις πατούσες σου γεμίζει

τώρα που ξέσπασε το ανήσυχο ποτάμι της μιζέριας

με αγριολούλουδα τις όχθες του στολίζει.

Κάποιοι πλανόδιοι

μικροπωλητές, τη πραμάτεια σου "σκοτώνουν"

στο πεζοδρόμιο η ζωή σου αφημένη

χρόνια τώρα, κι αυτού του τόπου τα μαρτύρια δεν τελειώνουν

μόνη ελπίδα αυτή η ψυχή-η από καιρό λησμονημένη.

Σε μια πλατεία

η αξιοπρέπεια φωνάζει πληγωμένη

είναι η μόνη που μας απόμεινε-να 'χουμε κάτι

πάει καιρός, που το δίκιο έπαψε πια, να περιμένει

να ανεχτεί τόσων ονείρων την απάτη.

Στη νεκρή στιγμή

Ζωντάνεψε την ώρα

στη νεκρή στιγμή, δώσε τη ζωή σου

φώναξε μες τη σιγαλιά

για ν' ακουστεί μακριά, η παραπονεμένη φωνή σου.

Κοίταξε το ηλιοβασίλεμα...

Κι ο ήλιος που χάνεται την αυγή του γυρεύει

και το αστέρι-το χάραμα-πριν το θάνατο

λίγη απ' τη λάμψη του φέρνει!

Δώσε στη μαύρη στιγμή

φως-απ' το σε λίγο, χαμένο όνειρο σου

και τ' ουρανού το θόλο-γέμισε

με αστέρια, των όμορφων που έζησες στιγμών σου.

Έτσι θα νιώσεις καλύτερα

στη τόση ομορφιά ένα τίποτα

μες τη χαμένη όαση, ένα πουλί μαγεμένο.

Πρέπει να δεις τον ήλιο κατάματα

για να θαυμάσεις τις χρυσές του ακτίνες

και να φωνάξεις μες στα βαθιά χαράματα:

"Άνθρωπε!- Της νύχτας τα οράματα που είδες

το πρωί-ας γίνουν αλήθειες!"