Η ατμόσφαιρα είναι νεκρική
τα καπνογόνα θολώνουν τα μάτια σου
και οι οβίδες σφυρίζουν στα αυτιά σου.
Στα πεζοδρόμια μυρίζουν τα πτώματα
της πείνας, της βίας, της φοβέρας
και στα σοκάκια ακούγονται
κρότοι εκκωφαντικοί
που σε πιάνει ρίγος και φρίκη.
Κι ο ουρανός συννεφιασμένος,
σκοτεινός σαν τη ψυχή μας...
Και τα αποβλακωμένα σου μάτια
μοιάζουν με καθρέφτη που απεικονίζει
σκηνές πολέμου, σκηνές απάνθρωπες, γεμάτες μίσος.
Και τα χέρια σου να κάνουν
συνεχώς την ίδια κίνηση...
Χωρίς να το θέλεις, μα και χωρίς να το καταλάβεις
πατάς τη σκανδάλη και σκοτώνεις...
Μοιάζουν όλα σαν να έχεις πεθάνει
και να βρίσκεσαι στην κόλαση...
Κι αναρωτιέσαι "σε τι έφταιξες;".
Μοιάζουμ' όλοι σαν να 'χουμε πεθάνει
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν να βρισκόμαστε μαζί στην κόλαση
"τι φταίξαμε;" αμετανόητοι αναρωτιόμαστε
Μπήκα στον πειρασμό να "ανακατέψω τα φύλλα" στους 3 τελευταίους στίχους, όχι επειδή δεν ήσαν καλοί αλλά επειδή με...γαργάλησαν, έτσι θα τους έγραφα εγώ.
Κατά τ' άλλα μ' αρέσει που η μελαγχολική σου θεματολογία εμπλουτίζεται -τώρα τελευταία- με πιο μαχητικά σοιχεία.
Στο κάτω-κάτω κι ο θυμός κι η οργή, στενοχώρια είναι...
Είναι από παλιές καταβολές αυτά...που είχανε ξεμείνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα πια...
το λάτρεψα αυτό το ποίημα, το τόσο σπαρακτικό, το τόσο πραγματικό. μπράβο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή