Εσείς του τέλους θεατές...

Το περιστέρι της αυγής

θα 'ρθει κι απόψε να με βρει

στο κατώφλι του θανάτου.

Της πικρίας το καυτό νερό

καίει και πάλι τα σωθικά μου.

Σκίζω το ρούχο της χαράς

ήδη το χώμα με σκεπάζει.

Έχω την άρνηση αγκαλιά

την απόγνωση λάβαρο στο χέρι

ψάχνει η ελπίδα ένα νυστέρι

για να χειρουργηθώ.

Μα εγώ...

Δεν βλέπω την ώρα, τη στιγμή

που θα σημάνει του τέλους μου η καμπάνα.

Κι από το έργο της ζωής

μου απόμειναν τα τελευταία πλάνα.

Πέτα ψυχή μου σαν πουλί

και πίσω μη κοιτάς...

"Αυτό το σώμα-φυλακή

σου στέρησε ότι αγαπάς!"