Μια δεύτερη συνάντηση (...η γυναίκα με τα μαύρα)

Την παρατηρούσε για ώρες…

Αυτή κάθονταν στο απέναντι τραπεζάκι,

ντυμένη στα μαύρα, μαύρες μπότες και μαύρο καπέλο.

Ήταν αυτό που αποκαλούσες μοιραία γυναίκα…

Έπινε κάποιο ρόφημα, δεν μπόρεσε ν’ ακούσει τι παρήγγειλε.

Για αρκετή ώρα ανακάτευε  το περιεχόμενο

του φλιτζανιού αφηρημένη, χαμένη στις κυκλικές κινήσεις

του κουταλιού, καθώς ανακάτευε τη ζάχαρη.

Για μια στιγμή η προσοχή του αποσπάστηκε, καθώς

ο σερβιτόρο του ‘φερε τα γνωστά: παγωμένη, βαρελίσια

μπύρα σε μικρό ποτήρι και ξηροκάρπια.

Στον απέναντι τοίχο, και πάνω απ’ το τραπεζάκι της

"γυναικός με τα μαύρα", ένας μεγάλος πίνακας σε φόντο

μπορντό απεικόνιζε την πίσω όψη ενός boem τύπου,

βγαλμένου απ’ τη δεκαετία του ’50.

Με καπέλο ρεπούμπλικα και πούρο στα χέρια

να πίνει το ποτό του στο μπαρ.

"Έδεναν" τόσο πολύ οι δυο τους!..

Που δεν ξεχώριζες το τότε με το τώρα,

τον μύθο απ’ την πραγματικότητα.

Δεν ήξερες ποιος είχε καλέσει ποιον…

Σε μια συνάντηση του παρελθόντος στο παρόν,

και δε γνώριζες τι θα  φέρει το άγνωστο μέλλον…

Ένας επίμονος ήχος κινητού τηλεφώνου τον έφερε πίσω.

Ακούστηκε προς το μέρος της γυναικός με τα μαύρα…

Αφού απάντησε, μίλησε για λίγο και μετέπειτα, κλείνοντας,

φάνηκε αναστατωμένη.

Φωνάζει τον σερβιτόρο, τον πληρώνει, παίρνει την τσάντα της

που ‘χε αφημένη στη διπλανή της καρέκλα και φεύγει…

Έτσι απρόσμενα, αναπάντεχα, ξαφνικά…

Ένιωσε ένα κενό μέσα του, ένα κομμάτι παζλ που έλειπε

στη σκηνοθετημένη απ’ το χρόνο στιγμή…

Απόμειναν μόνοι, αυτός και ο απέναντι ζωγραφισμένος,

ατάραχος, boem φίλος του…

Πόσο τον ζήλεψε, που αυτός τουλάχιστον έμοιαζε ατάραχος!..

Ρίχνοντας μια φευγάτη ματιά προς την άδεια καρέκλα

που πριν λίγο κάθονταν εκείνη, βλέπει το κινητό της

τηλέφωνο παρατημένο στο τραπεζάκι.

Με μια αστραπιαία, ενστικτώδη κίνηση επιβίωσης,

το αρπάζει στα χέρια του…

Για μια στιγμή σκέφτηκε να το παραδώσει στον σερβιτόρος

στην περίπτωση που αυτή το αναζητήσει.

Κοιτώντας προς τον πίνακα, του φάνηκε πως ο "φίλος" του,

γυρνώντας αργά το κεφάλι, του έκλεισε το μάτι με νόημα…

Μια συνωμοσία πλανιόταν στο χώρο, μια συμφωνία αντρών

μεταξύ τους… Με μια αμέριμνη κίνηση έβαλε το κινητό

στη μέσα τσέπη του μπουφάν του.

Φωνάζει τον σερβιτόρος -αφού πίνει και την τελευταία

πικρή γούλια της μπύρας του- πληρώνει και σηκώνεται για να φύγει.

Μια τελευταία ματιά προς τον πίνακα, οριστικοποιούσε

την υπόσχεση:

«Εσύ μένεις εδώ, να περιμένεις, άλλωστε παρελθόν είσαι,

δεν έχεις και πολλά περιθώρια!

Τα υπόλοιπα άστα σε μένα… θα κανονίσω μια δεύτερη συνάντηση.

Εις το επανιδείν φίλε!»… φάνηκε να λέει φεύγοντας.