31 Οκτωβρίου 2012

Κ.Καρυωτάκης - Ονειροπόλος (Ι) - πεζά





Δεν ήξερε αν ήταν μικρόβιο ή αόρατος κακοποιός,
ή ακόμα τίποτε άλλο. Επίστευε όμως ότι ο Χρόνος
υπήρχε στο διάστημα. Είχε αρκετές αποδείξεις.

Κάποτε, σ' ένα μακρινό ταξίδι του, το βαπόρι
πέρασε από το λιμάνι μιας επαρχιακής πόλεως
όπου είχε ζήσει μικρός. Εβγήκε έξω, θέλοντας
να θυμηθεί την παιδική του ζωή. Ήταν Κυριακή.
Στην πλατεία έπαιζε κάποια ιταλική όπερα.
Ο κόσμος έκανε βόλτες ή καθόταν στο καφενείο.
Τα παιδιά, όσα δεν έτρεχαν, παρακολουθούσαν
τις κινήσεις του αρχιμουσικού. Μια μακαριότητα
επλανάτο πάνω σ' όλα.

Είδε το πατρικό του σπίτι. Τον κήπο. Την ταράτσα
που ανέβαινε για ν' απλώσει τους αετούς, ή για να
κηρύξει πετροπόλεμο, δένοντας βιαστικά βιαστικά
χάρτινες σημαιούλες.

Τίποτε δεν άλλαξε. Οι καρέκλες του ζαχαροπλαστείου
σε τρεις σειρές, όπως και τότε. Ακόμα και η πλάκα
που πατούσε ήταν ίδια. Μόνο που είχαν μικρύνει.
Είχαν απελπιστικά μικρύνει. Είχαν χάσει το ένα τρίτο
του όγκου τους. Αλλά αυτό έγινε συμμετρικά, κι έτσι
οι άνθρωποι που κάθονταν ακίνητοι και σιωπηλοί,
σαν απόντες, γύρω στα μαρμάρινα τραπέζια, και τα
κορίτσια πιο πέρα, με τις φωτεινές γραμμές της σιλουέτας
τους υψωμένες παράλληλα προς το νερό του αναβρυτηρίου,
και οι δυο γέροι σ' ένα μπαλκόνι, με τις θαμπές, αμφίβολες
γραμμές των χαρακτηριστικών τους, και οι μουσικοί, και ο
αρχιμουσικός ακόμα, που ενόμιζε ότι κρατούσε με την μπαγκέτα
του το Χρόνο -δεν είχαν τίποτε αντιληφθεί... Ο Χρόνος όμως
εδούλευε ελεύθερα ανάμεσα τους, τρώγοντας κάθε στιγμή κάτι
απ' τη φτωχή τους ύπαρξη.

Έμεινε εκεί αρκετή ώρα, αφηρημένος, σα να περίμενε τους
μικρούς του φίλους. Για να συνέλθει, χρειάστηκε ένα στριγκό
σφύριγμα. Το βαπόρι έφευγε.

6 σχόλια:

  1. ο καρυωτακης...τοσο παρεξηγημενος απο τις επιλογες που εκανε εν ζωη και τοσο παρεξηγημενα τοποθετημενος στην συνειδηση μας απο την επιλογη που εκανε για το θανατο του.
    μεγαλος δασκαλος για μενα και συντροφος πολλα χρονια...μονο πεσιμιστη δεν τον καταλαβα να ειναι (νομιζω πως στο εχω ξανα πει)φλυαρω και δεν πρεπει...
    καλημερα και συγνωμη για την φλυαρια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν μού επιτρέπεται να πω τη γνώμη μου...ο Καρυωτάκης είναι υπερεκτιμημένος. Τώρα ...εσείς είστε οι ποιητές. Θα κάνω μια "επίθεση αγάπης" στον ποιητή από το δικό μου μπλογκ κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί, αλλά σίγουρα λιγότερο από κάποιους άλλους (π.χ Σεφέρηδες, Καβάφηδες, Ριτσοι, "Μήτσοι" κ.α)

      Η τραγικότητα της αυτοχειρίας του συνέβαλε σ' αυτό... αλλά εγώ προσωπικά τον διαβάζω πιο ευχάριστα από τους παραπάνω, κι ας μην ανήκουν στους πεσιμιστές.

      (Άλλωστε ρε clouds το ξέρω καλά, πως κι εσένα δεν σ' αρέσουν τα μελιστάλαχτα στιχάκια που εξυμνούν την ζωή όπως και τα "δήθεν επαναστατικά")

      Ένα ψέμα ζούμε και το ξέρουμε όλοι, γιατί να κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας;
      Αυτός δεν κρύφτηκε, ούτε προσποιήθηκε όπως εμείς, είχε μια στάση ζωής μέχρι τέλους ειλικρινής, και το απόδειξε αυτό με τον θάνατό του.

      Διαγραφή
  3. Εγώ πάντως δεν θεωρώ την αυτοκτονία στάση ζωής. Άρνηση ζωής, ναι μα εγώ τη ζωή την αγαπάω...κάτι μαλίκες μού τη δίνουν και προτιμώ να φύγουν από τη μέση αυτοί παρά εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το στάση ζωής, που αναφέρω παραπάνω, έχει να κάνει με το εξής:
      "Έχω μια μελαγχολία έμφυτη, την δείχνω γιατί έτσι αισθάνομαι, (γούστο μου και καπέλο μου) αδιαφορώ εάν εσύ με πεις τρελό, καταθλιπτικό, κι ούτε το κάνω για τις εντυπώσεις και μόνο (αυτός το απόδειξε αυτό έμπρακτα,εδώ κολλάει με τον θάνατο του) κι όταν με τα χρόνια καταλάβω το "παραμυθάκι της ζωής" την κάνω... ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ!
      Ενώ εμείς, οι όσοι μέχρι τώρα τάχα καταθλιπτικοί (και βάζω και τον εαυτό μου πρώτο) μπορεί να το παίζουμε και καλά γιατί γουστάρουμε να τραβάμε το ενδιαφέρον του άλλου,να μας "κανακέψει" ή στην αντίθετη περίπτωση είμαι χάλια και το παίζω amita motion (θετική ενέργεια και καλά), και "μαλώνω" τον άλλον που δεν είναι, γιατί εγώ είμαι δυνατός κι ο άλλος ο αδύναμος, ο καημένος "λάλησε"!
      Και τα λέω αυτά γιατί τα συναντώ καθημερινά στην ζωή μου...ΟΥΣΤ!

      Διαγραφή