Σε κοίταζα...
και έμοιαζες με την μικρή ορτανσία
που είχαμε στον κήπο, σαν ήμασταν παιδιά.
Σε κοίταζα...
και είχες την ίδια λαχτάρα στα μάτια- όπως τότε
είχες την ξενοιασιά που εκδηλωνόταν με τις πράξεις μας.
Μεγάλωσες...
μα κοίταξες τον ήλιο ξανά απ' την αρχή.
Μεγάλωσες...
μα σκάλωσε η ζωή σου σε μια ηλικία μονάχα.
Έσκυψες και πήρες στη χούφτα χώμα
με κοίταξες στα μάτια- όπως όταν ήσουνα παιδί
και μου 'πες:"Αλήθεια, τι είναι η ζωή;"
Χαθήκαμε κι οι δυο στην έννοια της ζωής
χαζεύοντας τον ουρανό, τη θάλασσα, τα δέντρα
και 'συ συνέχισες δείχνοντας μου
το χώμα που κρατούσες στη χούφτα:
_ "Αυτή είναι η ζωή σου;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου