Ανθρωπάκια...

Σταθήκαμε "μικροί των περιστάσεων"!

Τόσο μικροί που οι ανοχές μας δεν μας βλέπουν.

Ηρωικά δειλοί...

Τόσο δειλοί

που κρυβόμαστε πίσω απ' τις ανύπαρκτες ζωές μας.

Ανθρωπάκια που αναλώνονται σε διθυράμβους πανικού.

Τυχοδιώκτες, μισθοφόροι της πρώτης γραμμής

για να τρομάζουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.

Σταθήκαμε μεγάλοι υποκριτές της μοναδικότητας μας

να απαγγέλουμε μονόλογους που κανείς δεν τους ακούει

ούτε εμείς οι ίδιοι...

Τραγελαφικοί, απαίσιοι τύποι

που ικετεύουνε στην κάθε τους μέρα τον χρόνο

να τους αφήσει να απολαύσουν ακόμη λίγο τον εξευτελισμό

της ανθρώπινης φύσης...την δόξα του απόλυτου τίποτα

"σφετεριστές του θρόνου" στο βασίλειο της ματαιοδοξίας

με συναισθήματα αφιλόξενα αυτών που είμαστε πλασμένοι.

Αλύτρωτες ψυχές, στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη

σκαρφαλωμένες σε τοίχους σιωπής, αναρριχητές της πιο ψηλής κορυφής

για να αγναντεύουμε πανοραμικά τον θάνατο.

Κι όλα αυτά για μια "θέση στον ήλιο"

που θα υπάρχει κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε

αέναος...και εμείς περαστικές σκιές κάτω απ' τον ίσκιο του

ξεχνώντας πως αυτός δεν έχει ίσκιο...για αυτό είναι αθάνατος.

Κι όλα αυτά για να δηλώσουμε "παρών" στην απουσία μας

αφού κάνεις την παρουσία μας δεν θα θυμάται...