Παλίρροια (Κάποτε σε είπανε θεό...)

Λευκά σεντόνια

απλωμένα στα μπαλκόνια τα χρόνια

της αθωότητας η λευκή κλωστή

τυλίχτηκε στην ανέμη της λήθης

μεστωμένοι καρποί που ασφυκτιούν

στους κλώνους των δέντρων, οι αλήθειες

έτοιμες να πέσουν στο χώμα.

Ταξιδεμένοι καιροί που αφήνουν πίσω τους λιμάνια και τρένα.

Κάποτε σε είπανε θεό...

και 'συ τους πίστεψες

και έπειτα της απαξίωσης τα ρούχα φόρεσες

να μην σε αναγνωρίσουν οι φίλοι σου

ήταν χειμώνας τότε, μα τώρα οι αμμουδιές αναριγούν

από παιδιά που κτίζουν πύργους στην άμμο.

Και ξάφνου σαν κεραυνός η ελπίδα σκίζει στα δυο το σκοτάδι

και μια φωνή που προστάζει νεκρούς να αναστηθούνε, ακούστηκε

μεγάλο ψέμα η παντοδυναμία του ανθρώπου

πύρινη κόλαση στις επιθυμίες του

όταν οι φλόγες της ματαιοδοξίας τις τυλίξουν.

Μα η πλημμυρίδα θα ξανά 'ρθει, για να αφανίσει ότι έκτισες

αφήνοντας να αιωρούνται σαν κουβαδάκια στα νερά της οι ελπίδες σου

ερημώνοντας τα καλοκαίρια της ζωής σου.

Κάποτε σε είπανε θέο...

μα τώρα εσιώπησες

και περιμένεις το αύριο με την ελπίδα της λύτρωσης

μιας λύτρωσης που ποτέ δεν θα νιώσεις...

γιατί η παλίρροια θα είνα εκεί

κι εσύ θα στέκεσαι ανήμπορος να μετράς τα καλοκαίρια σου

που χάθηκαν στα κύματα, την ώρα που αυτά αφήνουνε τον αναστεναγμό τους.

Κι έπειτα θα αποσυρθείς μαζί με τ' όνειρο

μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού, ναυαγός του όλα ή τίποτα

σταγόνα του στις σταγόνες των πολλών "θεών", των έρμων ακρογιαλιών

που αργά μα σταθέρα αποκαλύπτουν τα νερά της άμπωτης.

Κάποτε σε είπανε θεό...

και εσύ το αρνήθηκες

προτίμησες να αποδεχθείς τη μοίρα σου

και να αφήσεις τους μεστωμένους καρπούς να πέσουν στο χώμα.

Μεγάλο ψέμα η παντοδυναμία του ανθρώπου!