Η άκρη...

Φτωχαίνει ο νους
στη σκέψη του μηδενισμού
και της απόγνωσης
στη σκέψη, ότι μετά το τώρα
δεν υπάρχει τίποτα...

και πως αυτή την νύχτα ίσως ζήσεις όσα δεν έχεις ζήσει
ή όσα θα ζούσες σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου...
που ίσως να μην υπάρξει.
Φτωχαίνει και η ζωή σου
μετά απ' αυτές τις σκέψεις, σαν την κλεψύδρα αδειάζει
κι ο χρόνος λιγοστός, της επανόρθωσης ο σπασμωδικός λυγμός
που πνίγεται στην στενωπό της, καθώς κυλάει η άμμος.
Και η πίκρα δακτυλίδι φορεμένο...
και πως να βγει να ανασυρθεί η ελπίδα η χαμένη
που με τα χρόνια έγινε ένα με το δάκτυλο!
Φτωχές και οι λέξεις...
που σου απομείνανε να λες, για να υπάρχεις
"καλά είμαι μην ανησυχείς, θα βρω την άκρη της κλωστής"
(σαν κόψω το νήμα της ζωής) που δεν τελειώνει
και τότε στ' αλήθεια θα βρεθώ με δύο άκρες να κρατώ
τέλος και αρχή...μοναδική στιγμή συναισθημάτων.

(μετά)

Ανεξιχνίαστη η ζωή μετά θανάτων...
που πάει η ψυχή όταν το σώμα απαρνηθεί
ίσως να το 'χεις δει, σαν αποσπάσματα ταινίας οραμάτων
που στο πανί της προσεχούς ζωής σου θα παιχτεί.
Κι όλα αυτά που αγάπησες τα χάνεις...
αλλά πάλι, κι όσα δεν απόκτησες μπορεί να τα γευτείς
της άλλης σου ζωής τα ταξίδια που θα κάνεις
ίσως δεν σε οδηγήσουνε στην άκρη της σιωπής.