Το αγκάθινο στεφάνι...

Με την υπεροψία

της αναίτιας προσμονής σου

που κάποιοι ξέρουν

πως θα 'ρθει κάποια στιγμή

τη στιγμή που κανείς μας δεν γνωρίζει

που όλα θα μοιάζουν ουρανός και θάλασσα

κι εκεί στη μέση, μόνοι μας εμείς

στο σκοτεινό δωμάτιο της ύπαρξης μας

θα ανιχνεύουμε τη μια πλευρά του τοίχους

αυτή που περπατήσαμε...

Με την αγωνία της απέλπιδας φωνής σου

ντελάλης θα ακουστείς στις αγορές που σε πουλήσανε

οι επίγειες μορφές του παραδείσου, που σε αγοράσανε

μα δεν σε ανταμείψανε...

Θα ψάχνει έπειτα το ταίρι της η ανάγκη

κι ένα μαχαίρι που θα ανακόψει τον ομφάλιο λώρο

από όλα αυτά που από παιδί σε αποπέμψανε

μοναδικοί επιζώντες στη σιωπή τους...

αυτοί οι λίγοι, που από το μαρτύριο του σταυρού τους αναθρέψανε

που δεν τους μάτωσε το αγκάθινο στεφάνι

που τους φορέσανε...