Απόγνωση

Γκρίζες φιγούρες έχουν τα όνειρα

στου ουρανού το απάνεμο λιμάνι

και η απόγνωση στέκεται σαν γερμένο κάδρο στον τοίχο.

Οι μυρωδιές της άνοιξης κουράζουν το μυαλό

και μια ανυπόστατη ζωή σε περιμένει.

Σαν θ' απαντάς στο τηλέφωνο

το παρελθόν που δεν μιλάει...σε τρομάζει

μια αποφράδα νύχτα...

θα αποκοιμηθείς γυμνός στην αμμουδιά

ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων

μέχρι να 'ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Ως τότε, θα αναλώνεσαι σε ταξίδια

που δεν οδηγούν πουθενά

κι αν φτάσεις κάπου...πάλι ζητάς να φύγεις.

Τι απληστία θεέ μου!!!

Φωνάζει η σιωπή κι εγώ χαράματα γυρνώ στο σπίτι

κι η απόγνωση- εκεί- στον τοίχο καρφωμένη

και πιο γερμένη από ποτέ.

Μα κι όσες φορές αποφάσισα να την ξεκρεμάσω

είχε αφήσει η πολυκαιρία το αχνάρι της

και που καιρός τώρα γι' "ασπρίσματα"!

Με αυτήν εκεί αν μη τι άλλο

φαίνεται ο τοίχος καθαρός...