Αυτό που χάνεται...

Φεύγοντας...

συμπαρασύρει τα πάντα

τη χαρά- τη πίκρα- το δάκρυ

κι αν αναρωτηθείς: "τί είναι αυτό;"

δεν θα βρεις απάντηση...

απλά το δέχεσαι...

όπως τον ήλιο που φωτίζει τη μέρα σου

τον αγέρα που ψιθυρίζει στ' αυτιά σου.

Φεύγοντας...

θα μείνεις ένα ανθρωποειδές ομοίωμα

για να τρομάζεις τα πουλιά...

για να τρομάζεις κι εσύ ο ίδιος

καθώς κοιτάζεις τον καθρέφτη...

αποξηραμένος - μόνο με σάρκα και οστά

χωρίς πνοή - χωρίς ζωή -χωρίς αρχή και τέλος.

Φεύγοντας...

θα έρθει η ανία να ξαπλώσει στα σεντόνια σου

να πιει μία γουλιά απ' τον καφέ σου...

να κάτσει πλάι σου, μαζί να ατενίζεται το μέλλον

θα έρθει κι η απόγνωση...

να σου καλύψει τα κενά που αφήνει η λογική σου

στις γκρίζες νύχτες σου...να κόψει ένα λουλούδι απ' την αυλή σου.

Φεύγοντας...

αλλάζεις κι εσύ

γίνεσαι κυνικός - σκληρός μα και συγχρόνως αδύναμος

κι αν ανρωτηθείς: "γιατί;"...

_ λίγο από την προσωπικότητα σου την θιγμένη;

_ λίγο από τις ελπίδες σου που χάθηκαν μονό μιας;

_ λίγο από τα κουρελιασμένα - κουρασμένα όνειρα σου;

Ίσως τίποτα απ' όλα αυτά...

ίσως απλά, γιατί έτσι γίνεται πάντα με αυτούς

που αναζητούνε το φως...να χάνονται μες στο σκοτάδι.

Τι να 'ναι άραγε αυτό που φεύγει από μέσα σου

οδηγώντας σε...στο συνεχές ξεψύχισμα

στη μοιρολατρία - στο θάνατο...

Φεύγοντας...

θα φύγεις κι εσύ...

μακριά από κάθε προσπάθεια επιβίωσης.