Doors - The end

(This is the end...)

Δεν έχω τίποτα να πω...

Κι οι τάφοι: Τζάκια που κάπνιζαν
κατά τον ουρανό τα κυπαρίσσια τους!

Αν είσαι απόδημο πουλί

Πρόσεξε με!

Δεν υπάρχουν καλές μέρες πια για μένα,

πνιγμένες στα όνειρα τους, σαπίζουνε μοναχικές.

Κάτω απ' του στεναγμού μου τα γιοφύρια, έκρυψα,

τις λίγες μου ελπίδες που μου έχουν απομείνει.

Εκεί να ξαποστάσουν και ν’ αποκοιμηθούν…

Μην τύχει, και περάσει κάποια νεράιδα, να τις αφυπνίσει.

Κι αν είσαι απόδημο πουλί —πρόσεξε!—

το στανικό φτερούγισμα σου, μη μου τις εξυπνήσει.

Για θα 'ναι κρίμα —για ακόμα μια φορά— να προδοθώ!

Μοιρολόι

Ένα τραγούδι αλγεινό

τα σωθικά μου καίει,

ένα μαράζι, ένας καημός

ποτάμι που με ρέει.

Τα βήματα μου αθέλητα

τσακίζουν στο ρυθμό του.

Σαν το κλαράκι που λυγά

στο βάρος των καρπών του.

Το άκουσμα του αλαργινό

όνειρο που ξεμένει,

γλυκό κελάηδισμα αηδονιού

που όλο πίσω μένει.

Γλυκολαλεί για τη ζωή

για τη χαρά της νιότης.

Μα 'σε που σου ’λαχε η βροχή

ακούς το σπαραγμό της.

Ποιητική συμφωνία

(21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ποίησης)

Κ' η σοφία γέννησε ποίηση…

Η εμορφία μίλησε ―με κολακευτικά λόγια― γι' αυτήν.

Το ίδιο κ' η αχαλίνωτη φαντασία…

Κ' η καθημερινότητα την αναζητά·

«μα 'κείνη δε θέλει να ευτελίζεται συνεχώς μαζί της!»

Προτιμά μοναχικές βραδιές, για λίγες παραστάσεις,

πλάι σε δειλινά και λαμπερά φεγγάρια,

κάτω από βροχή ή «στενάχωρο» ήλιο…

Η αγωνία κρυφοκοιτάζει το θυμό της…

Η ελπίδα, άλλοτε την κάνει παρέα κι άλλοτε όχι.

Η ανάγκη γίνεται  π έ ν α ,  ν’ απαθανατίσει την έμπνευση,

κ’ η ψυχή  σ τ α σ ί δ ι  να σταθεί, τον ύμνο της να ψάλλει…

Οι αναμνήσεις!.. Βιολιά που παίζουν

σε μελαγχολικό, νοσταλγικό τόνο…

Ακολουθούν τα τύμπανα της κολάσεως·

οι τύψεις κ’ οι ενοχές, τ’ ανακρούουν…

Τρομπέτα ο πόνος της καρδιάς

αναρριχάται απ’ τα στήθια σου…

Κ’ εκεί στη μέση, μαέστρος εσύ,

κρατώντας την μπαγκέτα

των πιο ατίθασων συναισθημάτων σου,

που διεκδικούν την αρμονία τους στο σύμπαν...

― Κυρίες και Κύριοι…

«Η συμφωνία των κυττάρων μου, αρχίζει!»

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Διάκος

Μέρα του Απρίλη.
Πράσινο λάμπος
γελούσε ο κάμπος
με το τριφύλλι.

Ως την εφίλει
το πρωινό θάμπος,
η φύση σάμπως
γλυκά να ομίλει.

Εκελαδούσαν
πουλιά, πετώντας
όλο πιο πάνω.

Τ' άνθη ευωδούσαν.
Κι είπε απορώντας:
"Πως να πεθάνω;"

Η πρώτη άνοιξη

Ο έρωτας δε ζει παντοτινά!

Είναι σαν το λουλούδι που κόβεται.

Σαν τα φύλλα των δέντρων που μαραίνονται.

Μετά από μι' άνοιξη έρχεται κι ένας χειμώνας.

Μα πάντα μι' άνοιξη θα περιμένεις…

Μόνο που η άνοιξη, εφόσον κι αν ξαναρθεί,

θα σου θυμίζει του φθινοπώρου την πρώτη βροχή…

Και δε θα 'ναι ποτέ, σαν την πρώτη -αυτήν- την αγνή!

Είναι στιγμές...

Είναι στιγμές,

που δεν αισθάνεσαι την ύπαρξη σου,

κι απ' απόσταση παρακολουθείς την άτολμη ζωή σου.

Έχεις την αίσθηση μιας κάμερας που καταγράφει,

κάθε δική σου κίνηση την υπογράφει…

Κι όταν στην επανάληψη θα δεις τα σφάλματα σου

δε χωράει αμφισβήτηση πως είναι τα δικά σου!

Είναι στιγμές,

που αποχωρίζεται το σώμα η ψυχή σου,

κι από τα στήθη σου δε βγαίνει η φωνή σου…

Μοιάζουν μ’ αδέλφια -που ενώ έζησαν κάτω απ' την ίδια στέγη,

είναι τόσο διαφορετικοί- που ο ένας τον άλλον να συναντήσει αποφεύγει.

Είναι στιγμές,

που χάνεται όλη η δύναμη σου,

και με το ζόρι σέρνεις τ' άψυχο κορμί σου…

Νιώθεις τις μέρες να περνούν η μια μετά την άλλη

όπως τα αυτοκίνητα το πράσινο φανάρι…

Κι εσύ μένεις αμέτοχος, χωρίς να κάνεις κάτι,

χωρίς να μπορείς ν' απαλλαχτείς απ' της ψυχής το μάτι…

Που πάντα αυτό θα στέκεται στην απέναντι γωνία,

και θα 'ναι παρατηρητής στην κάθε σου σαρκαστική ειρωνεία.

Είναι στιγμές,

που αισθάνεσαι ν' απολογηθείς για τ' όνειρο σου

-μα λόγια δε θα βρεις- να υπερασπιστείς τον άμοιρο εαυτό σου…

Κι οι Ερινύες θα 'ρθουνε μαζί τους να σε πάρουν

σαν της ψυχής οι δικαστές απόφαση θα βγάλουν…

Νίκος Καββαδίας - Γράμμα ενός αρρώστου

Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε-
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχεις ν' απαντήσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό -πες της- μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Δεν έχω τίποτα να πω...

Και να 'ξερες νεαρέ μου, που είσαι ακόμη:
"Στο μπαμ του αφέτη σε κούρσα μετ' εμποδίων!"

Θ.Μικρούτσικος - Μ.Δημητριάδη - Αυτούς τους έχω βαρεθεί

στίχοι: Wolf  Bierman

Συγνώμη

Μείναμε λίγοι, να εκλιπαρούμε για μια συγγνώμη.

Συγγνώμη που δεν άντεξαν τα βάρη σας οι πλάτες μας.

Που δεν αφήσατε για μας, μια τελευταία ανάσα…

Ένα κλαρί ελπίδας να πιαστούμε, πριν τον γκρεμό.

Συγγνώμη που δεν εκλιπαρούμε κι άλλο…

Να μας εξουθενώσετε…

Και σαν έρμα πετώντας μας στη θάλασσα,

με το «ακριβό» τομάρι σας, εμάς να περισώσετε.

Αχ! Να μπορούσατε και να μας λυτρώσετε!

Τάσος Λειβαδίτης - Τα μοναχικά βήματα

Παραλήρημα

Να 'χα το πέταγμα αητού

χωρίς φωλιά και σπίτι,

κι όταν θα σβήνω από χαρά

κλαδί να 'χω τη λύπη.

Να 'χα αγκαλιά το θάνατο

το χρόνο δίχως χρόνια,

και του χειμώνα τα πουλιά

να 'ναι τα χελιδόνια.

Να 'ταν την ώρα του πρωινού

να βασιλεύει ο ήλιος,

κι όταν θα νιώθω ισχυρός

να με προδίδει ο φίλος.

Να 'ταν η θάλασσα ουρανός

τ' αστέρια καραβάκια,

και στ' ουρανού τις ξαστεριές

να παίζανε παιδάκια.

Πάντα κάτι παράξενο

το νου μου κυριεύει,

κι ό,τι θεωρείται λογικό

εκείνος τ' αποφεύγει!

Genesis - Mama

Δεν έχω τίποτα να πω...

Όταν ξέρω εξηγώ...
κι όταν εξηγώ ψυχραίνομαι.

Γιατί μηδενίστηκε ο μαθητής;

Γιατί μηδενίστηκε ο μαθητής,
αφού απάντησε... σωστά σε όλες τις παρακάτω ερωτήσεις ;


1 - Σε ποια μάχη σκοτώθηκε ο Λεωνίδας;
- Στην τελευταία του.

2 - Πού υπογράφηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας;
-Στο κάτω μέρος της σελίδας.

3 - Ποια είναι η κύρια αιτία διαζυγίων;
-Ο γάμος.

4 - Ποια είναι η κύρια αιτία της αποτυχίας;
-Οι εξετάσεις.

5 - Τι μοιάζει περισσότερο με μισό μήλο;
-Το άλλο μισό.

6 - Τι δεν μπορείς να φας ποτέ για πρωινό;
-Γεύμα και δείπνο.

7 - Αν ρίξεις ένα βότσαλο σε μια λίμνη, τι θα συμβεί;
-Θα βραχεί.

8 -Πώς μπορεί κάποιος να ζήσει 8 ημέρες άυπνος;
-Κανένα πρόβλημα. Θα κοιμάται τις νύχτες.

9 - Πώς μπορείς να σηκώσεις έναν ελέφαντα με ένα χέρι;
-Δεν θα βρεις ποτέ έναν μονόχειρα ελέφαντα.

10 - Αν έχεις στο ένα χέρι 3 μήλα και 4 πορτοκάλια και στο άλλο χέρι 4 μήλα και 3 πορτοκάλια, τι έχεις;
-Πολύ μεγάλα χέρια.

11 - Εάν πάρει 10 ώρες σε 8 άντρες να χτίσουν έναν τοίχο, πόση ώρα θα πάρει σε 4 άντρες για να τον χτίσουν;
-Μηδέν χρόνο, γιατί είναι ήδη χτισμένος.

12 - Πώς μπορείς να πετάξεις ένα αυγό σε τσιμεντένιο πάτωμα χωρίς να το σπάσεις;
-Με όποιο τρόπο θέλεις, τα τσιμεντένια πατώματα δεν σπάζουν.

Το δείλι

Το φεγγαράκι άναψε

φεύγει γοργά το δείλι,

και της ζωής το λιόγερμα

θα μου κουνάει μαντήλι.

Κι η θάλασσα το πορφυρό

του αίματος παίρνει χρώμα…

"Να ΄χα μιαν έστω στάλα της
να ταξιδέψω ακόμα!.."

John Lennon - Dream

Το γράμμα

Δυο γραμμές σ' ένα συρτάρι

είναι το γράμμα που ξεχνάς,

κάθε φορά που το ανοίγεις

εκείνο το παραπετάς...

Σα να μην είχε παραλήπτη,

διεύθυνση, όνομα, αριθμόν.

Αποστολέας του η λύπη

σε κάτι που 'ναι παρελθόν.

Δεν ξέρω πια αν με θυμάσαι:

"είμαι της νιότης σου το φως!"

Κι αν με διαβάσεις, ίσως γίνεις,

πάλι ο παλιός σου εαυτός…

Τι χαζοί που είμαστε!

(Ο φόβος του θανάτου)

Η φύση μας έχει καταραστεί

με το φόβο του θανάτου,

προς διαιώνιση του είδους.

Γιατί εάν ξέραμε

πως εδώ που ζούμε

είναι τα χειρότερα,

ίσως και να περνούσαμε

καλύτερα…

Θα λέγαμε: "Ζούμε εδώ

που είναι τα χειρότερα

—όσο καλύτερα μπορούμε—

και τα καλύτερα έπονται".

Έτσι θα περνούσαμε κι εδώ καλά!..

Σαν επιτάφια τελετή

Άκουσε τη μελωδία της καρδιάς σου

ακολουθώντας τους πένθιμους βηματισμούς.

Σαν λιτανεία θαυματουργής εικόνας,

σαν περιφορά επιτάφιας τελετής.

Κι άσε τους άλλους στη δήθεν χαρά τους

στην πρόσκαιρη λάμψη του δειλινού.

Καθώς με το χρόνο θα σβήνει η σκιά τους

θα προστρέξουν όλοι στη δική σου πομπή.

Οι πιο πολλοί για παράκληση θα ’ρθουν

εκλιπαρώντας για λίγη ακόμα ζωή.

"Και τότε θα μάθουν το τέλος του δρόμου,

ίσα που αντέχει το βάρος του ώμου…"

Δεν έχω τίποτα να πω...

Ό,τι ποιητής δεν είπε, δεν ειπώθει!

Βλάσσης Μπονάτσος - Γυναίκες

Το πιο κακό

Τι κρύβει μέσα του ο καθείς

δεν ξέρει, εάν είν' ερωτηθείς.

«Άγγελος είμαι ή σατανάς

ή ανθρωπάκι της σειράς;»

Κι αν μάθει την αλήθεια, τι…

Μήπως θα την παραδεχτεί!

«Άγγελος είσαι αν αγαπάς

όταν μισείς ο σατανάς…

Μα πάνω απ’ όλα πιο κακό

το ανθρωπάκι το δειλό!»

Φοίβος Δεληβοριάς - Η όμορφη πόρτα

Δεν έχω τίποτα να πω...

Κι αν ημερεύαν οι στιγμές,
το θεριό μέσα μου, πάλι εμένα θα 'τρωγε...

Casus Belli

Αντικατοπτρισμός

Είχα μια ελπίδα

μπας κι αλλάξω σελίδα

μα όλα τα γύρω με ακολουθούν.

Οι ίδιες φάτσες, με τις ίδιες γκριμάτσες,

οι ίδιοι μαλάκες που μ’ ενοχλούν.

Μα πάνω κι απ’ όλα τα ηλίθια μάτια μου,

σαν κοιτούν στον καθρέφτη, μια ίδια φάτσα θωρούν!

Καταραμένοι ποιητές!..

Εσείς οι άλλοι

οι πιο μεγάλοι

δίνετε ελπίδα

στους πιο μικρούς.

Να σας θαυμάζουν

να ωριμάζουν

να παίρνουν γνώση

απ’ τους "τρελούς".

(όλοι οι τρελοί χωράμε!)

Ολόγυρα μου

Απέραντος κόσμος

μέσα σε μια λίμνη νερού.

Πράσινα μάτια

σ' έναν πίνακα ζωγραφικής.

Κι εγώ περιμένω στη στάση το λεωφορείου,

και μια ζωή κτίζω το δικό μου νεκροταφείο.

Γκρίζα σύννεφα,

για πουλιά τ' ουρανού.

Λευκά τριαντάφυλλα,

πάνω σ' ένα σκήνωμα νεκρού.

Κι εγώ περιμένω τη βροχή,

θέλω μιαν άλλη εποχή.

Σπασμένος θυμός,

στα κομμάτια κάποιου ανθοστόλιστου βάζου.

Όρια αγάπης,

που δεν ένιωσα ποτέ!

Κι εσύ περιμένεις ν' ακούσει η καρδιά μου

το δικό σου όνειρο… Χα! Χα!

Με την τέχνη των χεριών - Calcutta

Ψυχή καλή!

Στις δυτικές τις συνοικίες,

πίσω από "θέλω", "πρέπει" και τα "θα",

σβήνουν των ανθρώπων οι πορείες,

χωρίς πανό… χωρίς πλακάτ.

Μονάχα ο ήλιος το γνωρίζει

κι αυτοί που φτάνουν ως εκεί,

πως τίποτα δε σου απομένει

παρά να ευχηθείς: «ψυχή καλή!»

Κ.Γ.Καρυωτάκης - Θάνατοι

Χεράκια, που κρατώντας τα τριαντάφυλλα

κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,

χεράκια, που κρατώντας τα τριαντάφυλλα

χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων-

ματάκια μου, που κάτι το εδιψάσατε

και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,

ματάκια μου, που κάτι το εδιψάσατε

κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια-

ω, που 'χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,

κι ο λόγος σάς εδιάλεξε για τάφο,

ω, που 'χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,

και τον καημό δεν είπατε που γράφω-

μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου

τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου-

μάτια,χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου

τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.

(Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα

την έχουν μέσα τους...)

Σκληρή...

Σκληρή που είναι η ζωή

όταν σε προσπερνά…

Όταν δεν προλαβαίνεις

της σωτηρίας το χέρι!

Στο περιθώριο να ζεις,

στη σκοτεινή γωνιά…

Να μη σ’ αφήνει μερτικό

της μοίρας το μαχαίρι.

Σκληρή που είναι η μοναξιά

καθώς σε ακουμπά…

Όταν πλαγιάζει δίπλα σου,

σαν κανείς πως κοιμάσαι.

Που όλη τη νύχτα σου μιλά

για μια παλιά χαρά…

Σαν ήσουνα μικρό παιδί,

που τώρα δε θυμάσαι!

Σκληρή που είναι η στιγμή

σαν σε υποτιμά…

Που σε αφήνει να τη ζεις

μόνο για να πεθαίνεις.

Που δίνει απλόχερα ομορφιά

κι έπειτα σε ξεχνά.

Κι αιώνια, με φαντάσματα

σε αφήνει να παλεύεις!

Δεν έχω τίποτα να πω...

Τι κι αν θάλασσα απέραντη η γνώση,
η νοημοσύνη βαρκούλα στενή!

Όνειρα και προσδοκίες

Άνοιξα της καρδιάς μου την πόρτα

κι αντίκρισα τις προσδοκίες

να στέκουν απ' τη μια μεριά

και τα όνειρα απ' την άλλη,

έχοντας γυρισμένη την πλάτη.

Στο βάθος τα νεανικά μου χρόνια

έπαιζαν ανέμελα στο σαλόνι.

Σαν ένα ζευγάρι αποξενωμένων συζυγών

που ακόμα συνυπάρχουν κάτω απ' την ίδια στέγη,

μόνο και μόνο για τα παιδιά τους…

Ίσως και για την αγάπη που κάποτε ένιωσαν.

Έκλεισα την πόρτα κι έφυγα…

Έφυγα μακριά για να μη βλέπω

… "πόσο τα χρόνια μ' άλλαξαν!"