Πάλι χάνεσαι

Σε φοβίζουν οι λέξεις που στεγνώνουν το στόμα

η αχνή σου ανάσα καθώς νοτίζει στιγμές

οι παγερά αδιάφοροι πολυσύχναστοι δρόμοι

οι αμφισβητούμενες έννοιες που σε γεμίζουν σκιές.

Σε πληγώνουν οι κήποι με μαραμένα λουλούδια

η αναπάντεχη έξω του κόσμου η ερημιά

τα παλιά σαν ακούγονται λησμονημένα τραγούδια

και ο οίκτος των άλλων στη δική σου χαρά.

Σε τρομάζουν οι μνήμες που χαρακώνουν το βλέμμα

στις θαμπές τους εικόνες που απ' το μυαλό σου περνούν

των νεανικών σου ονείρων το αποχαιρετιστήριο νεύμα

οι εποχές που αλλάζουν και τη φθορά μαρτυρούν.

Πάλι χάνεσαι στα δύσβατα μοναχικά μονοπάτια

στις αλήθειες που κρύβουν όσο ψέμα εσύ θες

των κενών αισθημάτων σου τα αδυσώπητα μάτια

τον επιθανάτιο ρόγχο σου, θες δε θες, θ' αναπνέες.