24 Ιουνίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Κ.Καρυωτάκης μέσα από την κριτική ματιά του Ρένου Αποστολίδη)



5 σχόλια:

  1. "λέγε στους θεούς να σβήσω
    μα λέγε το γελώντας"
    μια ακόμα μεγάλη κουβέντα από τον Καρυωτάκη.
    πολύ ωραίο και αυτό το αφιέρωμα που ανέβασες για τον Καρυωτάκη.
    αναμένω κάποια στιγμή να κάνεις ένα αφιέρωμα και στον Ουράνη (αυτός ήταν πεσιμιστής για μένα)
    την καλήμερα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα ασχοληθώ μαζί του...κι αν μου κάνει το "κλικ" γιατί όχι...(αν και ο Καρυωτάκης για μένα είναι αξεπέραστος στο είδος του!)

      Διαγραφή
  2. αξεπέραστος είναι σίγουρα για όσους ανατραφήκαμε με τη ροή και τις δονήσεις της ποίησής του...
    προσωπικά τον προτιμώ από τον Καβάφη,
    αυθόρμητα κατά κάποιον τρόπο...
    ο πρώτος στίχος που ήρθα σε επαφή εξάλλου
    ίσως ακόμα και από την Ιθάκη νωρίτερα,
    οπωσδήποτε στο δημοτικό θα ήμουν ακόμη,
    ήταν ο 'Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.(...)'
    με κάποιον τρόπο καταλάβαινα το ξεχαρβαλωμένες
    αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως είναι δυνατό να είμαστε κιθάρες! από την άλλη μου άρεσε εξαιρετικά η πιθανότητα να είμαι κιθάρα, αν και όχι ξεχαρβαλωμένη :)
    τότε...

    αν υποθέσουμε οτι η ποίηση είναι και λογιότητα, τεχνική, γνώση..κοκ.. τον Καρυωτάκη πάντα τον αισθανομουνα ως τον πιο ειλικρινή, κυρίως πηγαίο, ποιητή μας...
    ίσως ο ίδιος να σε εξαναγκάζει να το δεις αυτό
    με την επιλογή που έκανε να δώσει τέλος στη ζωή του..
    δεν είμαι σίγουρη όμως πως όταν τον πρωτογνώρισα
    γνώριζα ήδη πως είχε αυτοκτονήσει.. όχι, καθόλου σίγουρη..
    νομίζω πως όλα αυτά που έχει φτάσει να συμβολίζει δεν έχουν να κάνουν καθόλου με το τέλος του.. πως αυτό και ό,τι αλλο ήταν απλά εκείνα που ήταν και που κουβαλούσε..
    είτε κατέληγε με αυτόν τον τρόπο η πορεία του είτε όχι
    η αξία του θα ήταν το ίδιο συγκεκριμένη και δεδομένη.

    Ξωτικό μου,
    ο Ουράνης, επίσης αγαπημένος και με εξίσου δυνατές στιγμές, είναι ένας καθαρός εκπρόσωπος του ρομαντισμού..
    και ο Καρυωτάκης ρομαντικός επίσης
    όχι μόνο εκ φύσεως
    αλλά και στην ποίησή του
    απλώς αυτός ξεπέρασε τον ίδιο τον εαυτό του
    μέσα απο την εξέλιξή του...
    ενώ στην αρχή του θεωρώ οτι τον εκφράζει ο στίχος από το ίδιο ποίημα που κι εσύ παραθέτεις:
    'Κάνε τον πόνο σου άρπα
    και πέ τονε τραγούδι'!
    στη συνέχεια δεν βυθίζεται, δεν πνίγεται στα πελάγη του συναισθηματισμού του.. για μένα έχει την ιδιαιτερότητα πως ο ορθολογισμός του τον ορίζει εξίσου (εκφράζει την οξύνεια του νου του μέσα από την αιχμηρή σάτυρα με την οποία δεν διστάζει να διανθίσει την ποίησή του) και σύντομα ο ρομαντισμός του συναντάται με την ειλικρίνεια όχι μόνο του πηγαίου συναισθήματος αλλά με την ειλικρίνεια της γυμνής, μη ωραιοποιημένης, καθημερινής και απτής αλήθειας - ο ρομαντισμός έρχεται να συναντήσει τον ρεαλισμό με άλλα λόγια..
    γι αυτό αντιμετωπίζεται ως καινοτόμος ακόμα και σήμερα,
    γι αυτό είναι ζωντανός, ξεχωριστός και ένα μυστήριο για όσους προσπαθούν να τον πλησιάσουν έχοντας στο νου τους απλώς σχολές, τεχνικές και φόρμες...
    στην ελληνική πραγματικότητα, ο Καρυωτάκης ήταν από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις των ποιητών που Ήταν.
    όχι που έγιναν..

    jo, ελπίζω πως θα μου συγχωρήσεις την φλυαρία...

    αν θέλετε, για λίγο αλλά το δυνατόν αντιπροσωπευτικό Ουράνη, δείτε εδώ ;)

    http://portagiatonourano.blogspot.gr/2009/08/blog-post_16.html

    Καλό βράδυ και στους δυο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη συγχωράω...σαν γυναίκα που είσαι!(χαχαχα)

      Από την παραπομπή σου στον Ουράνη κρατώ, το "Αν νοσταλγώ"...

      Καλημέρα!

      Διαγραφή
    2. την καλησπέρα μου και στους δυο! ο Καρυωτάκης είναι αυτός που σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια και συνεχίζει να με μαθαίνει νέους τρόπους οπτικής των πραγμάτων.Ο Ουράνης πάλι μου θυμίζει τους ανθρώπους που έχουν ένα τρόπο να βλέπουν μέσα στο σκοτίδι τα πιο όμορφα χρώματα και το αντίστροφο.Είναι τόσο διαφορετικοί αλλά νομίζω πως κάπως αλληλοσυμπληρώνονται.προσωπική μου γνώμη για προσωπικές μου αγάπες. ;)

      Διαγραφή