Πικρό συμπέρασμα...

Πάντα θα περιμένω το αύριο

με την ελπίδα της λύτρωσης

μιας λύτρωσης που ποτέ δεν θα νιώσω.

Πάντα θα νιώθω γερασμένος, ξοφλημένος

σαν του κατάδικου τη μοίρα

να περιμένω έναν ήλιο, που ποτέ δεν είδα

και ένα αύριο καλύτερο που ποτέ δεν θα υπάρξει.

Πάντα θα μένει η ανάγκη

και θα υπάρχει αυτό το κάτι

που θα με κάνει δυστυχισμένο.

Πάντα θα κοιτάζω την πραγματικότητα με γυμνό μάτι

και θα ξεγελάω τον εαυτό μου

πιστεύοντας ότι δεν βλέπω καλά.

Κι όλα αυτά γιατί

μας απαρνήθηκες ζωή..

Μας άφησες να υπάρχουμε

περιθωριακοί σε μιάν άκρη

χωρίς να ελπίζουμε κάτι...