06 Φεβρουαρίου 2012

Κι όμως ακόμα ζω!














Νύχτωσε-πάει η μέρα...
Τέταρτη μέρα, που δεν σ' έχω δει.
Νύχτωσε-κι εγώ κοιτάζω τη φωτογραφία σου,
για να σε θυμάμαι, γιατί φοβάμαι μη ξεχάσω τη μορφή σου.

Θέλω να σου μιλήσω, μα το στόμα μου κλειστό.
Θέλω να σε αγγίξω, μα τα χέρια μου νεκρά.
Θέλω να σε κοιτάξω με τα μάτια μου στη καρδιά σου.

Νύχτωσε-και σε θυμάμαι...
Μοναχός μου δεν φοβάμαι το θάνατο.
Φοβάμαι μη συνηθίσω τη μοναξιά μου, κι ύστερα δεν σ' αγαπώ.
Φοβάμαι μη γκρεμιστούνε τα όνειρα μου, στη καρδιά μου που 'χω κτισμένα.

Νύχτωσε-και το φεγγάρι βγήκε και πάλι να φωτίσει τη μοναξιά μου.
Νύχτωσε-και της απόγνωσης ο αγέρας ακόμη σφυρίζει στ' αυτιά μου.

Νύχτωσε-και ίσως αύριο να σε δω...
Κι αν δεν σε δω αύριο, ίσως μεθαύριο...
Μέχρι οι ελπίδες μου στερέψουν, μια προς μια
μέχρι να ΄ρθει το τέλος στη ζωή μου.


(εφηβικοί έρωτες: Αυτό το ποίημα γράφτηκε πριν τριάντα χρόνια-1982)


5 σχόλια:

  1. Εχεις τόσο ωραία εφηβικά ποιήματα; !
    Ημερολογικά μου ρίχνεις στ' αυτιά :)))

    Ποιητή με τα μυστικά; το μεηλ σου δεν το έχω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσε θα σε βρω εγώ!
      Εσύ μόνο γίνε αναγνώστρια στο δικό μου μπλογκ...τα άλλα θα τα κανονίσω εγώ.

      Διαγραφή
  2. Τι μυστικοπάθεια! Είμαι εγώ αλλά είσαι κι εσύ!

    Έχει κολλήσει το σύμπαν τώρα στο μαραφέτι, καμιά ώρα θα το παω για βουτιές στο Σαρωνικό! :)

    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν γίνω κρυφός αναγνώστης μπορείς να με βρεις; :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάτα στη δική μου φωτό στο δικό σου μπλογκ και στείλε μου προσωπικό μήνυμα...

      Διαγραφή