Μιχάλης Κατσαρός-Όταν

Όταν ακούω να μιλάν για το καιρό.

Όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο.
Όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση,
να πλημμυρίζει τα σαλόνια.
Όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου.
Να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα.
Όταν ακούω σένα να μιλάς, εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς.
Όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια,
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους.
Όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία,
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη.
Όταν ακούω να γελούν.
Όταν ακούω πάλι να μιλούν, εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη.
Κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουν σίγουρα τη φωνή,
θ’ ανοίξω το στόμα μου.
Θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες,
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια.
Οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους,
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.