Οι μέρες παίρνουν μορφές σαν σκιές
παγερές, σκυθρωπές και αδιάφορες.
Σε κοιτούν μ' ένα βλέμμα απαθές
σου θυμίζουν πως είναι αδιάφθορες.
Κι εσύ δωροδοκώντας με αναμνήσεις του χθες
κάποιες στιγμές που σε δικάζουν τα θέλω σου
αναζητάς από παλιούς εραστές
μία συνάντηση παράνομη μέσα σου.
Που σου ζητούν να ξεχάσεις, αν θες
σ' ένα κόσμο σκληρό να επιζήσεις
τις μελωδικές από ευαισθησία χορδές
μ' ένα μπάσο μουντό να καλύψεις.
Πως να κρυφτούν ο ερωτευμένες ματιές
κι όλα να δείχνουν πως είναι όπως πρώτα!
Αποχωρισμένες, γίνονται δυο από μια οι σκιές
κι έπειτα χάνονται στην ομίχλη, στα φώτα.
Στο νεοκαθιερωμένο στιλ Άρλεκιν, ο καπετάνιος δίνει ένα ποίημα που κορυφώνεται ανάμεσα στην ομίχλη και τα φώτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον 1ο στίχο τής τελ. στροφής σού ξέφυγε το δάχτυλο - θα υπήρχε πρόσωπο.
Ομάρ
"οι ερωτευμένες ματιές", όπως και "οι παλιοί εραστές" δεν έχουν να κάνουν με πρόσωπα.
ΔιαγραφήΟμάρ, βάλε κρεμμυδάκι ωμό και σως για να γλιστράει!
Καλή μας όρεξη...