Ο δικός μου κόσμος

Θα 'θελα να ζήσω σ' ένα κόσμο
που να 'τανε γεμάτος λουλούδια.
Κι ο αγέρας τις φυλλωσιές σαν θροΐζει
να ψιθυρίζει στ' αυτιά μου τραγούδια.
Να 'ταν τη μέρα ο ουρανός καθάριος
και τη νυχτιά το φεγγάρι πανσέληνος.
Κι εγώ να μη σκέφτομαι τίποτα.
Μονάχα να ακούω των πουλιών τη λαλιά
των μελισσών της αναγέννησης πέταγμα.
Και να ξεχνιέμαι, να ξεχνιέμαι...
Ώσπου να γίνω κι εγώ λουλούδι ή τραγούδι
ή ώσπου να γίνω πουλί να κελαηδώ.
Αν ο παράδεισος είναι ένας τέτοιος κόσμος
εγώ θα προτιμούσα να πεθάνω, κιόλας ετούτη τη στιγμή.