Μοιάζει η ζωή μου με σκιτσογραφία.
Καρικατούρα, χαραγμένη από ένα γιατί.
Με μια ασπρόμαυρη βουβή ταινία
στο βαρετό του χρόνου, λερωμένο πανί.
Ψάχνει να βρει μια έστω αιτία.
Το ασήμαντο κάνει σημαντικό.
Μα δεν μου κρατάει καμία κακία
σε ό,τι ενδόμυχα κρίνω σωστό.
Ξεχνάει πότε-πότε την ύπαρξη μου.
Δεν συμμερίζεται τη λύπη που νιώθω εγώ.
Τεχνάσματα βρίσκει να με κάνει να ζήσω.
Κι εγώ από αυτήν- να απαλλαγώ.
jok jok (χτυπάω την πόρτα)
ΑπάντησηΔιαγραφήτις προηγούμενες μέρες δεν μπορούσα να μπω στα σχόλια.. πήγαινα να ανοίξω τη φόρμα και εχανα την σελίδα..
λοιπόοοοονν... ένα ποίημα!!!
(ενθουσιασμός!)
όσο καρατάς στο χέρι πένα δεν γίνεται να απαλλαγείς :)
αντιθέτως μπορείς μόνο να την χρησιμοποιείς
μπορείς να βάλεις χρώμα, κίνηση και τον Εαυτο σου σε αυτήν...
μετά θα είσαι ο Ντάφυ.. ο Μπαγκς.. ο Γουίλ..
όποιος θες.. ως και ο Τζοκ Τζοκ Μπορείς..!!!
άντε μην πάρω την γομολάστιχα :D
(κεφάκια!)
Όχι και καρατάς!
Διαγραφήμπαμ! (σπάω την πόρτα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεχνάσματα χρειάζονται για να σε κάνουν να ζήσεις. Συμφωνώ. Στον τόπο μου όμως για να ζήσεις χρειάζεται κι ένα καλό Κολτ.
Κ.
Δεν μου αφήσατε πόρτα για πόρτα...ανοικτά είχα!
ΑπάντησηΔιαγραφή