14 Φεβρουαρίου 2013

Μυστικά















Μυστικά, που μοιάζουν τόσο κοινά,
τα διακρίνεις στην κάθε ματιά
μα δεν ακούγονται…

Σε ξυπνούν τις νύχτες αργά,
σου σκοτώνουν τα πρωινά,
τη μέρα κρύβονται…

Κάνεις πως δε σ' αφορά,
"είναι καθάρια η δική σου ματιά!.."
Μα λέει τ' ανείπωτα...

Υπάρχω λες, μα δε ζω…
Κι αν είμαι αυτό που μπορώ…
Είμαι το τίποτα!

6 σχόλια:

  1. Υπάρχω, μα δε ζω
    κι αν είμαι αυτό που μπορώ
    είμαι το τίποτα!

    Μένει να ζήσουμε λοιπόν!

    Άψογο(ς)!

    Καλημέρα jo!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Μένει να ζήσουμε λοιπόν!"

      Πρέπει και να μας αφήσουν, Flashaki!

      Διαγραφή
    2. εξαρτάται.. τί θεωρείται απαραίτητο;

      Διαγραφή
    3. Εμείς οι πολλοί... θεωρούμε απαραίτητο την ίδια "αξιοπρέπεια" ή έστω την ίδια "αξιοκρατία" των λίγων.

      Διαγραφή
  2. θεωρείται..παθητική..αι

    έχεις δίκαιο. ως προς την αξιοπρέπεια
    (το δεύτερο μισό δεν θα παραστήσω οτι το κατανόησα)

    αν θέλεις πέρνα να διαβάσεις ενα άρθρο που έβαλα..

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πολύ καλά κάνεις!(που δεν παριστάνεις... αυτό μας "έφαγε" στις μέρες μας... που παριστάνουμε!)

      Εσύ πιστεύεις πως αυτοί που μας κυβερνούν ή κατέχουν δημόσιες θέσεις, είναι άξιοι της θέσης που κατέχουν;
      Επί της ευκαιρίας σε παραπέμπω σ' ένα παλιότερο ποίημα μου, που αναφέρομαι σ' αυτούς:

      http://jokand.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2.html

      Καλημέρα!

      Διαγραφή