Γκρίζα νιάτα

Κάποια παιδιά

δε μοιάζουν με τ’ άλλα.

Έχουν τη μοίρα

καταραμένη…

Μες στο κλουβί τους

είναι κλεισμένα,

και αιωρούνται στο κενό.

Μεγαλωμένα απ’ τη γιαγιά τους.

Δεν έχουνε πιει μητρικό γάλα,

μα ούτε πατέρας τα περιμένει,

πάντοτε απόντες ήταν κι οι δυο…

Τα όνειρα τους μικρά ή μεγάλα,

δεν τα στήριξε ανθρώπινο χέρι,

τη μοναξιά τους βρήκαν λημέρι…

Και μεγαλώνουν

πιο γρήγορα απ’ τ’ άλλα…

Σαν αγρίμια σκιαγμένα

στο ανθρώπινο χάδι,

τους το ’χει αφήσει

η ανασφάλεια σημάδι...

Αγριολούλουδα κομμένα

σε μια αποψίλωση με το στανιό.