Ματαιοπονία

Σβησμένα φωτά, μουσική

το ράδιο να παίζει,

κι εκεί στην άκρη ένα κερί,

που η φλόγα τρεμοπαίζει.

Μην τυχόν είν’ τα νιάτα μου

που φεύγουν και περνάνε;

Μην τυχόν οι ελπίδες μου

που τώρα με ξεχνάνε;

Ήταν μια θάλασσα απέραντη

κι εγώ Καπετανάκη…

Που ζήτησε μες στο τίποτα

μονάχα το λιγάκι.

Κι έπειτα έγινε ουρανός,

σύννεφα ανταριασμένος…

Κι εγώ που 'μουν ξερόκλαδο

να ποτιστώ ο καημένος!

Μα σαν ξέσπασε η βροχή,

σαν έπιασα λιμάνι…

"Αυτό το λίγο που ζήτω,

τώρα για δε με φτάνει;.."