Το θεριό τη φωτιά

Ετοίμαζε τη βαλίτσα του, θα έφευγε ταξίδι.

Το που δεν το γνώριζε ακόμα…

Άλλωστε δεν είχε σημασία γι’ αυτόν,

το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει…

Να φύγει μακριά, παίρνοντας μαζί το σκοτωμένο του μυαλό,

το ρημαδιό μιας ζωής άτακτης και νοσηρά δομημένης

σε ψέματα κι αλήθειες που δεν ξεχώριζε πια,

και που τον άφηναν παγερά αδιάφορο.

Έβαλε μες  τη βαλίτσα του, εικόνες χλωμές,

όνειρα με ματωμένες κηλίδες, ελπίδες φρούδες,

προσδοκίες ανεκπλήρωτες και την μεταλλική

θήκη μιας σπάθης που είχε καρφωμένη στην πλάτη του.

Την έκλεισε βιαστικά μα και ερμητικά συνάμα,

την άρπαξε με το αριστερό του χέρι (αυτό της καρδιάς)

και με το δεξί άνοιξε την πόρτα.

Κοντοστάθηκε στο κατώφλι, ρίχνοντας

μια τελευταία ματιά στα πράγματα, που απόμεναν μόνα…

Παρατήρησε πως τον κοιτούσαν, όπως κοιτάζει

το θεριό τη φωτιά, φοβισμένα έφερναν βόλτες τριγύρω του,

απορημένα από ’να γιατί εγκατάλειψης, χωρίς απάντηση.

Όλα τέλειωσαν με το κλείσιμο της πόρτας…

Στο δρόμο ένα ταξί περαστικό τον περίμενε.

Ο οδηγός τον ρώτησε που πάει. Μια βόλτα, του απάντησε…

Μια βόλτα γύρω απ’ τη  φωτιά της ζωής μου…..