Ο άνθρωπος πράγμα (…δια της μαιευτικής)

Καθώς κοίταζε απ’ το παράθυρο τον ουρανό

και την απεραντοσύνη του, φαντάστηκε μια ζωή χωρίς όρια,

χωρίς δεσμεύσεις, δίχως πισωγυρίσματα, να κάνει αυτό

που αυτός πραγματικά ήθελε, κι όχι αυτά που οι καταστάσεις

τον αναγκάζουν….

Έπειτα θεώρησε τη λογική του ως μοναδική υπεύθυνη,

που δεν αφήνει το συναίσθημα να τον παρασύρει.

Αναρωτήθηκε: "Υπήρξε στιγμή στη ζωή του που

η λογική να ’δωσε τόπο στο συναίσθημα;"

"Σχεδόν ποτέ!"… ήταν η απάντηση.

Και το σχεδόν, είχε να κάνει για κάποιες φορές που τον

συνεπήρε ο έρωτας, αλλά και τότε ελεύθερος δεν ήταν.

Ήταν σκλάβος ενός συναισθήματος που το υπάκουε πιστά,

που τον καθήλωνε και τον ανάγκαζε να περιφέρετε

γύρω από ’να φουστάνι.

Το μόνο που τον έσωζε, ήταν ένα μυαλό χωρίς λογική

και μια καρδιά χωρίς συναίσθημα…

Σε αυτό το συμπέρασμα… τελικά κατέληξε.

Μα τότε θα ήταν ένα άκαρδο και άβουλο πλάσμα.

Δεν θα ’ταν άνθρωπος μα ένα πράγμα, σαν τα πολλά

που τον περιτριγυρίζουν καθημερινά κι έρχεται

σ’ επαφή μαζί τους, χωρίς να τους  δίνει ποτέ

την πρέπουσα σημασία, να νοιαστεί για αυτά,

απλά και μόνο υπάρχουν εκεί, για να τον εξυπηρετούν,

να τα χρησιμοποιεί… Θέλουν δεν θέλουν αυτά!

"Μα τα πράγματα πάνε μπροστά;.."

"Είναι ελεύθερα να κάνουν αυτό που θέλουν;"… σκέφτηκε.

Το τραπέζι της κουζίνας του, ας πούμε…

Δεν έχει όρια;.. Δεν έχει δεσμεύσεις;.. Κάνει αυτό που θέλει;

Γίνεται κρεβάτι γιατί έτσι γουστάρει, γίνεται πορτατίφ

και φωτίζει, πόρτα κι ανοιγοκλείνει;

Όλα, μα όλα γύρω μας έχουν τα όρια τους, τις δεσμεύσεις τους

και τον προορισμό τους… Αυτός γιατί να διαφέρει δηλαδή!

Το τραπέζι της κουζίνας είναι εκεί για να το χρησιμοποιείς όταν τρως,

άντε το πολύ πολύ να ρίξεις μια τσόχα πάνω του να  παίζεις

και κανένα χαρτάκι με τους φίλους, μέχρι εκεί φτάνει…

Το κρεβάτι για να κοιμάσαι, αλλά και σ’ αυτό δεν έχει εξ’ ολοκλήρου
την αποκλειστικότητα (υπάρχει κι ο καναπές), και το πορτατίφ να τ’ ανάβεις

και να το σβήνεις κατά το δοκούν, όλα καλύπτοντας πάντα

τις δικές σου ανάγκες κι όχι τις δικές τους…

Άρα κι αυτός στην ουσία ένα πράγμα ήταν,

που συναναστρεφόταν με άλλα πράγματα…

Αλλά ποιος ήταν ο προορισμός του;

Και ποιανού ανάγκες κάλυπτε;

Τίνος το τραπεζάκι, το κρεβάτι, το πορτατίφ, η πόρτα ήταν,

και ποιος τον χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν, χωρίς να του δίνει

την πρέπουσα σημασία;