Α.Φιλιππάκης - Της τελευταίας στιγμής (ποίηση)

"Ο νεκρός δεδικαίωται ... "
Σιγά...
Πώς δικαιώθηκε έτσι ξαφνικά;
Του ξεκρέμασαν τάχα τα κουδούνια
που μια ζωή απάνω του κολλούσαν;
Έπαψαν να φτύνουν στα ρούχα του
και να ξεκαρδίζονται εις βάρος του
όποτε αυτός περνούσε;
Σταμάτησε εκείνο το σαφάρι των πολλών
που εκτόξευαν με τα φυσοκάλαμα
βέλη στους βόθρους βαφτισμένα
για να πετύχουνε αυτόν
που τώρα κείτεται πρηνής;

-Ανάμεσά τους σπρώχνονται
φίλοι, γνωστοί και συγγενείς
όλοι παρόντες...-

Η ουσία ετούτων των στιγμών
με τα βεγγαλικά των στεναγμών
ένα ημίχρονο είναι τού αγώνα
Έπεται ο δεινός ταριχευτής
που άχυρο θα γεμίσει (στυλ ρουστίκ)
το άψυχο του σώμα.

Ναι, όλοι επιθυμούν το φέρετρο ανοικτό
εκτεθειμένος στην αγάπη των δικών του
να μείνει λίγο ακόμα.

"Τον τελευταίον ασπασμόν, συνάνθρωποι!"

Τι ευγενής αυτή η πρόθεση
κι ας μην γίνεται πράξη τελικά.
Άλλος μέσα στο φέρετρο πετά
κέρματα, κομφετί, κουμπιά.
Άλλος ακόμα μια φτυσιά
κι άλλος
πιθανόν τής δουλειάς συνάδελφος
αφήνει έγγραφο
"ΕΞΕΡΧΟΜΕΝΑ:
Είδες που σου έλεγα
πως θα σας θάψω όλους;"