Βροχή ο δρόμος μου…
Ένας ήλιος στο τέρμα του,
μια ξαστεριά,
σαν τύχει νύχτα και σωθεί.
Λίγοι το ξέρουνε…
Κι οι περισσότεροι,
δρόμους ανθόσπαρτους
'θελαν ―μόναχα―
να ’χαν διαβεί…
Και μετά τι;..
Τ’ άνθη μαραίνονται
δίχως βροχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου