Αλέξανδρος Φιλιππάκης-Καθρέφτης (κείμενα)

Τι είναι, είδωλό μου; Θλιμμένο σε βλέπω στον καθρέφτη. Αυτό είναι ασυνήθιστο, ξέρεις. Πρέπει το είδωλο να είναι σε αρμονία με το πρόσωπο που στέκεται μπρος το γυαλί. Εσύ όμως είσαι τόσο κακόμοιρος, κατηφής, τη στιγμή που εγώ νιώθω δύναμη γεμάτος. Τόση εκτίμηση έχω για μένα τώρα που μου αρκεί ένας απλός καθρέφτης, να δείξει το πρόσωπό μου κι εγώ θα μείνω εκεί, να με θαυμάζω με τις ώρες. 


Μάλλον ο λόγος ύπαρξής σου είναι ακριβώς αυτός: όταν πάω από ματαιοδοξία να πετάξω, εσύ φρόνιμο με κρατάς και προσγειωμένο ενώ τη στιγμή που πάω να γκρεμιστώ, το βλέμμα μου κάνεις φωτεινό, τα χείλη μου γελαστά, στους ώμους μου βάζεις φτερά. Μόνο μέσα σου, από καιρό, ζω πια καθρέφτη μου. Ξέχασα μου φαίνεται ποιος είναι ο εαυτός μου και ποιο το είδωλό του. Μικρή η διαφορά... Μου είναι αρκετό αυτά τα δυό να μείνουνε μαζί για πάντα.