Συχνότητες

Προβληματίζομαι...
Γιατί να υπάρχουμε
τώρα που όλα τα ξέρουμε
που όλα τα έχουμε δει.

Τον έρωτα τον ζήσαμε.
Τον πόνο τον αισθανθήκαμε.
Τον θάνατο τον αναβιώσαμε, χιλιάδες φορές.
Τι άλλο έχει μείνει;

Έχει μείνει το απόσταγμα.
Η πίκρα στου ποτηριού τον πάτο.
Το ανάθεμα μίας πορείας, που πελαγοδρόμησε.
Που έπρεπε να είχε σταματήσει, εδώ και καιρό.
Τότε στην αρχή που δεν ξέραμε
που δεν είχαμε ανακαλύψει τα πάντα,
έστω μετά τη πρώτη στροφή...

Ίσως να μένουμε πίσω,
ως απολιθώματα της αλλοφροσύνης μας,
μιας μάταιης ζωής που ίσως διδάξει κάποιους άλλους.
Αλλά πάλι, εάν δεν πάθεις δεν θα μάθεις...

Γιατί ο ανθός της άνοιξης,
δεν γνωρίζει για τον μαρασμό του φθινοπώρου!
Γιατί ο κύκλος φθείρει,
και σε κρατάει δέσμιο του κέντρου του
και δεν σ' αφήνει να φύγεις μακριά,
να γίνεις ευθεία...

Κι όσο ο κύκλος θα υπάρχει
τόσο θα υπάρχει ζωή και θάνατος.
Η συχνότητα των στροφών, κουράζει, ζαλίζει
και επαναλαμβάνει τη σκληρή πραγματικότητα.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς
είναι να αυξάνουμε ολοένα την ακτίνα μας.