Κραυγές που ακούγονται
μαύρα μεσάνυχτα
στήθια ορθάνοιχτα
στο στεναγμό,
ως τα χαράματα.
Μια νύχτα πέρασε
μια μέρα έρχεται
νησί που βρέχεται
βράχια στα κύματα
ο λυτρωμός.
Χωρίς οράματα
με μαύρα γράμματα
πάλι και σήμερα
με καλωσόρισε
ο σπαραγμός.
Μια από τα ίδια...
Είναι η ίδια,
η μέρα που χάθηκε
τόσο ασήμαντη
όσο κι εγώ.
Όχλος που σίγησε
πίσω απ' τα φράγματα
δεν γίνονται θαύματα
ξέχνα το αυτό!
Όμορφο ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα γιατί τόσο μελαγχολικό;
Μόνο τότε γράφω...
Διαγραφή(είσαι νέος αναγνώστης μου...κι αυτό φαίνεται από το ερώτημά σου)
Πάντως μην ανησυχείς για μένα...η μελαγχολία με ηρεμεί.
Σ' ευχαριστώ για την προσοχή σου, για αυτό που αισθάνθηκα κι έγραψα...να 'σαι καλά!