Το μυρμηγκάκι

Μέρα μεσημέρι
κι ο ήλιος απροσδόκητα
προς το μέρος μου κοιτά.

_ Τι θέλεις ήλιε να μου πεις;
Τι θες να μου μηνύσεις;
Και τις χρυσές αχτίδες σου
επάνω μου, καταδέχτηκες να ρίξεις;

_ Θέλω τον ίσκιο σου να δω
μα μου 'ναι δύσκολο από 'δω...

_ Εγώ είμαι της γης παιδί
κι εσύ είσαι του αέρα
που όταν φυσά η σκόνη του
με κάνει παραπέρα.

_ Βαρέθηκα τόσο καιρό
αργόσχολους να φροντίζω
αυτούς που περιμένουνε
εγώ να τους φωτίζω.

_ Εσύ είσαι ένας βασιλιάς
κι εγώ ένα μυρμηγκάκι
εσύ είσαι το άπειρο
κι εγώ είμαι το λιγάκι.

_ Εσύ απ' όλους πιο πολύ
ξέρεις τη δύναμη μου
κι εκείνοι οι αγνώμονες
τα βάζουνε μαζί μου.
Εσύ στη κάθε μέρα σου
έχεις όραμα, έχεις στόχο
κι αυτοί τη κάθε μέρα τους
τη βλέπουνε σαν κόπο.
Τι κι αν εσύ είσαι μικρός
κι αυτοί τόσο μεγάλοι
έτσι οι μεγάλοι γίνονται μικροί
και οι μικροί μεγάλοι...