20 Ιουνίου 2011

Επιστροφή















Θάλασσα...
Στο απέραντο μπλε χρώμα, σιγότρωγε
με την αλμύρα σου, το επιφανειακό-ακαλαίσθητο
περιτύλιγμα, της πλάνης ζωής μας-το δώρο
ωσάν το βράχο τρώγεις στο γιαλό.

Ήλιε...
Κάψε, με των ακτίνων σου την ένταση-τη σάρκα
της άψυχης φιγούρας των πολλών...
Τα αποκαΐδια σαν θα πεταχτούν
ίσως πάλι ζωή να δώσουν!

Μετά τη βροχή το "ουράνιο τόξο"
μετά το κατακλυσμό η "νηνεμία".
Και αεράκι σαν περάσει από 'δω, ίσως κάτι να φέρει
τη μυρωδιά της άνοιξης των λουλουδιών
ή τη μυρωδιά απ' τη νοτισμένη στάχτη.

Πρέπει να πλησιάζει η στιγμή της αναγέννησης
και μ' ένα βαθυκάθισμα όλο δύναμη
από το βάραθρο να τιναχτείς ψηλά,
τόσο ψηλά όσο ποτέ δεν έφτασες!

Η φύση έχει τη δύναμη να την αντλήσεις
μαζί με τα ρόδα του Μαγιού
και το κελάηδισμα των αηδονιών, να σ' αφυπνίσει,
φτάνει να μπορείς να τα νιώσεις
φτάνει να μπορείς να τα μυρίσεις
φτάνει μέσα από τις στάχτες σου να τα βρεις
από τις στάχτες σου να "ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙΣ"!

3 σχόλια:

  1. Ναι, έχουμε παντα μεσα τοση δύναμη που μπορουμε να αναγεννηθουμε.

    και μπορουμε να τα αντεξουμε ολα. αρκει να το θελησουμε και να μην κατσουμε στην γωνια να κλαιμε την μοιρα μας.

    καλο απογευμα με φιλια που μας δίνουν ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Παίζουν" όλες οι εποχές...
    Όσο για τα φιλιά, εξαρτάται από ποιον!
    (μη ξεχνάς το φιλί του Ιούδα)

    Κάλο βράδυ "σ' αγαπώ"...εγώ τα φιλιά τα κρατώ να στα δώσω από κοντά (τι φιλιά εκ του ασφαλούς, δεν λένε!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχαχα.. σωστος ... αυτο το φιλι μου διαφευγει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή