Αλίμονο

_ Απομακρύνεσαι από μένα...

_ Σαν τον κισσό αναρριχάσαι προς τον θάνατο.

_ Η αλλοφροσύνη μου αποζητάει την ψυχραιμία της.

_ Ατόφιο χρυσάφι η μοναξιά μου

που κοστίζει πολύ ακριβά...

Τίποτα δεν με κουράζει περισσότερο

όσο οι φωνές των μισαλλόδοξων ανθρώπων.

Η συμβουλευτική τους διάθεση με εκνευρίζει αφάνταστα.

Η απλότητα χάνεται σε αυτά που δεν παρατηρείς

κι αυτά που φαίνονται, σου αδικούν τα μάτια.

Μοναδική μου απόλαυση η σιωπή...Η απέραντη σιωπή,

και η θέαση των ανυποψίαστων πραγμάτων.

Η απομόνωση με καθιστά υπεύθυνο και η διορατικότητα μου, επισφαλή.

Πίσω απ' τις κλεισμένες πόρτες οι "αδείλιαστες" ψυχές αναθαρρούν,

αποκαλούν δειλό αυτόν που δεν φοβάται τον θάνατο.

_ Οι αυτόχειρες...Οι δειλοί της ζωής!

_ Ποιας ζωής, αυτής που δεν πρόκανες να καταλάβεις;

Αυτής, που σε θεωρεί υποχείριο της ματαιοδοξίας σου;

Αυτής, που σε κάνει να νομίζεις πως ζεις, ενώ πάει καιρός που έχεις πεθάνει;

Αλίμονο σε αυτούς που δεν απομακρύνονται, που δεν απομονώνονται,

που χαραμίζουν το μέταλλο τους στη σκουριά...

Αλίμονο σε αυτούς που βλέπουν με τα μάτια τους

φανταχτερές εικόνες στα απέραντα τοπία του τίποτα.

Που αρχίζουν και τελειώνουν τη μέρα τους

χωρίς να κάνουν βήμα μπροστά, μια νέα πατημασιά,

και κάθε μέρα αναρριχώνται προς τον θάνατο.

Αλίμονο στους πεθαμένους που φοβούνται τον θάνατο!