Αναδυομένη

Ονειρεμένη θάλασσα, ευτυχισμένο κύμα

εσύ που πρώτο άγγιξες το θεσπέσιο κορμί

της Αφροδίτης που έλουζε τα όμορφα μαλλιά της

που σαν ηλιαχτίδες άπλωνε του αέρα η πνοή.

Τραγουδισμένο άσμα η πρωτόγνωρη ομορφιά της

από αγγέλους που έπαιζαν με λύρα μουσική

σαν το νερό το γάργαρο που τρέχει στο ποτάμι

κι ότι νεκρό ανασπάζεται το φέρνει στη ζωή.

Κι αυτή με βήμα αγέρωχο, μα με περίσσεια χάρη

αναδυόμενη θεά του σκοτεινού βυθού

κι εσύ να αναρωτιέσαι, "πως το απέραντο σκοτάδι

είναι η γενέτειρα-του τόσο ανέγγιχτου και τόσο φωτεινού;"

Κι όλη η πλάση γύρω της, έκθαμβη τη κοιτάζει

με δέος υποκλίνεται στην όμορφη θεά

σαν κάτι που όμοιο του ποτέ δεν θα υπάρξει

την άκρατη τελειότητα της φύσης μαρτυρά.