Αντίσταση

Μη τρεκλίζεις σαν το ποδάρι της σπασμένης καρέκλας

που θέλει επιδιόρθωση.

Μη σπαράζεις σαν τη χαροκαμένη μάνα

που έχασε το παιδί της.

Μη διστάσεις να δώσεις τον όρκο σου

στη μέρα που έρχεται.

Ύψωσε ψηλά τις αντένες σου,

να δεχτείς τα σήματα της δικής σου ύπαρξης.

Μη φωνάζεις-μέρα μεσημέρι-στην πολυσύχναστη λεωφόρο,

ο θόρυβος των αυτοκινήτων τη φωνή σου θα πνίξει.

Άσε τη νύχτα να σου πει τα μυστικά της,

μίλησε μαζί της...

Κι ύστερα σιώπα-σε όλα αυτά που εκβιάζουν τη συγνώμη σου.

Και συλλογίσου:

"Τα δέντρα κι αν τα φυσάει ο άνεμος,

λυγίζουν, δεν σπάνε!

Τα βράχια σε ανταριασμένη θάλασσα

το κύμα νικάνε!"