Οι απέναντι

Απέναντι σε καθρέφτες.

Απέναντι στους εαυτούς μας.

Απέναντι στον ήλιο που ξημερώνει τη μίζερη μέρα μας.

Απέναντι στον εξευτελισμό που αισθανόμαστε μέσα μας.

Απέναντι στη ζωή και στο θάνατο που δεν ζητήσαμε.

Απέναντι σε όλα αυτά που αγαπήσαμε.

Απέναντι σε υποσχέσεις του παρελθόντος που δεν τηρήθηκαν.

Απέναντι στους όρκους που δεν κρατήθηκαν.

Απέναντι στην εξιλέωση που δεν έρχεται.

Απέναντι στ' όνειρο που μας ανέχεται.

Απέναντι σε όλους αυτούς που μας πιστέψανε.

Απέναντι στα λάθη, που τη ζωή μας καταστρέψανε.

Απέναντι στις λίγες ελπίδες που μας απόμειναν.

Απέναντι στις αντοχές μας, που μας υπόμεναν.

Απέναντι στο καημό, που με την πίκρα του μας κέρασε.

Απέναντι σε ό,τι χάθηκε και την ψυχή μας αναστέναξε.

Απέναντι στα χρόνια, που σε ένα τίποτα, τα χαραμίσαμε.

Απέναντι σε αυτά, που έπρεπε να ξέρουμε, μα δεν γνωρίσαμε.

Απέναντι στους δισταγμούς, που αναγεννούν οι φόβοι μας.

Απέναντι σε όλα αυτά, κι εμείς, να είμαστε μόνοι μας!

Απέναντι! Απέναντι! Απέναντι!

Είμαστε οι απέναντι...

Ενώ όλα γύρω μας, κινούνται παράλληλα.

Είμαι εδώ...

Δεν θα με σβήσεις...

Είμαι η φωνή της ψυχής σου

είμαι τα λόγια που θέλεις να ακούσεις

είμαι τα μάτια, που από μέσα τους, θέλεις να δεις.

Δεν θα με σβήσεις...Εκεί στην άκρη θα με αφήσεις.

Να με φωνάζει η σιωπή σου...Να υπακούω στη θύμηση σου,

όταν δεν θα 'χεις τίποτα να πεις.

Δεν θα με σβήσεις...

Γιατί είμαι ο ήλιος που γέρνει

στην κάμαρα σου σαν μπαίνει

να τη γιομίζει με φως.

Δεν θα με σβήσεις...

Στην αγκαλιά σου θα με κρατήσεις

στη συντροφιά μου, τη λίγη-έστω κι αυτή-θα ελπίζεις

αφού είμαι το χώμα, κι εσύ λουλούδι στη γλάστρα να ανθίζεις

και τον χειμώνα που βρίζεις...

Θα τον κρατήσω εγώ!

Όλα λάθος

Αψεγάδιαστες στιγμές

γεμάτες λάθη...

Που μας οδήγησαν

οι εμμονές μας και τα πάθη;

Λάθος αγάπες

με λάθος ανθρώπους

λάθος πληγές...

Σε λάθος καρδιές.

Λάθος επιλογές

στις λάθος ευκαιρίες

λάθος συμπεριφορές

σε λάθος κυρίες...

Λάθος αποφάσεις

με λάθος κριτήρια

λάθος σταυροί...

Σε λάθος μαρτύρια.

Λάθος χαρές

και λάθος λύπες

λάθος τα λόγια

και λάθος τα είπες.

Λάθος σκιρτήματα

με λάθος αιτίες

λάθος φωτιές...

Σε λάθος εστίες.

Λάθος υποσχέσεις

με λάθος προσδοκίες

λάθος συμπεράσματα

από λάθος ιστορίες.

Λάθος ζωές

με λάθος πορείες

λάθος λουλούδια

σε λάθος κηδείες.

Απλές σκέψεις.

Ζούμε σε ένα φόβο συναισθημάτων

ακολουθώντας την άψυχη πορεία των πραγμάτων.

Μην αγαπήσουμε! Μη λυπηθούμε!

Μη κάνουμε όνειρα και γκρεμιστούνε!

Μόνο κάποιες νύχτες με φεγγάρι

που και που-μία καρδιά φυλακισμένη

κάνει βόλτες στο προαύλιο, να θυμηθεί...

Να αναζητήσει τα αχνάρια της

που έμειναν απάτητα καιρό κι έχουν σβηστεί.

Να πετάξει σαν πουλί, να φτερουγίσει

προς τις παλιές της, γειτονιές

τις μεθυσμένες αγκαλιές, που έχει πενθήσει.

Να νιώσει πάλι ταραχή

να νιώσει πάλι ζωντανή, πριν ξεψυχήσει.

"Απλές σκέψεις, για αυτή...

Τίποτα περισσότερο-τίποτα λιγότερο."

Μα ο φόβος άγρυπνος φρουρός

στέκει εκεί επιτακτικός, να μας θυμίσει...

Πως όταν φτάσει η αυγή

η μέρα με δήμιου μορφή

την ανταρσία μας αυτή-θα τιμωρήσει!

(Στη Μ.)

Μετρητής βημάτων

Λυσσομανάει απάνω ο αγέρας

η γη δεν με λυπάται...

Εμπρός! Μαυροντυμένα κοράκια

το σταυρό με το ράμφος κτυπάτε.

Λιόκλαδα, ελεύθερα απλώστε

τις ρίζες σας, στο ρημαγμένο τάφο.

Και ξαφνικά από ένα κτύπημα

ξεπροβάλλει μια αχτίδα,

χάνεται του σκότους το κάλλος.

Μία κυρία που την λένε Ελπίδα

ισχυρίζεται πως πέθανε άλλος.

Μα εγώ τρομάζω, και μόνο στη σκέψη

στην ιδέα πως θα ζω με το πλήθος.

Άφησε με! Καλύτερα έτσι...

Όσα μου τάζεις είναι ένας μύθος!

Προτιμώ των σκουληκιών τη παρέα

αυτά συστήνονται με τ' όνομα τους.

Έχει απάγκιο εδώ κι είναι ωραία...

Να μετράς βήματα,

σε ανυποψίαστους μελλοθανάτους!

Η εκδρομή μιας Κυριακής

Παγιδευτήκαμε σε μια ανάμνηση κάποιων συναισθημάτων

ουτοπικών, αβάσιμων και ανεκπλήρωτων οραμάτων

σ' ένα υπερθέαμα βεγγαλικών που κρατούν για μια στιγμή

και στη θλίψη που ακολουθεί όταν τελειώνει η γιορτή.

Μας ξεγέλασαν τ' αστέρια που φώτιζαν τον ουρανό

οι υποσχέσεις που γεννιούνται και πεθαίνουν στο λεπτό.

Τώρα που ξέρω πως τελειώνει της Κυριακής η εκδρομή

μία κούραση γλυκιά που κρύβει η επιστροφή!

Αναζητήσαμε στου ονείρου μας το δέντρο μια σκιά

παλέψαμε με συναισθήματα από μας πιο δυνατά

με χρυσόσκονη καλύψαμε τις πληγές που αιμορραγούν

μα όλα αυτά που εμείς γνωρίσαμε άλλα μάτια δεν θα ιδούν.

Έτσι μοιραία, σβήνει η φλόγα στης ζωής μας το κερί

μα όσα χρόνια κι αν περάσουν θυμάσαι αυτή τη Κυριακή

που αν υπάρχει ένας λόγος που αξίζει για να ζεις

είναι αυτά που συντροφεύουν το ταξίδι της ζωής.

Τα ποιήματα μου

Το ξέρω, πως σας κούρασα με αυτά που γράφω

μα πιστέψτε με, με το αίμα της καρδιάς τα υπογράφω.

Το ξέρω, πως μου έγινε εμμονή, της ψυχής ο πόνος

όπως το ξέρω, πως και σε αυτό, δεν είμαι ο μόνος.

Το ξέρω, πως η ζωή δεν σταματά, το δρόμο παίρνει

μα το δικό μου δρόμο μόνο η λύπη συντροφεύει.

Το ξέρω, πως αυτά που αισθάνομαι τα 'νιώσαν κι άλλοι

μα εγώ δεν έχω που να γύρω το κεφάλι...

Φυλακισμένος σε μια ζωή που με ξεχνάει

αφού η ελπίδα μου δεν έχει που να πάει.

Μόνη διέξοδο, στην εγκατάλειψη που ζω, τα ποιήματα μου

ο μόνος τρόπος να φυγαδέψω τα όνειρα μου.

Χάραξε

Μη γονατίζεις...Άντεξε!

Με περσινά καλοκαίρια δεν προσπερνάς τους χειμώνες που έρχονται.

Μία βροχή της φωτιάς, θα ανάψει και πάλι τη φλόγα που σβήστηκε.

Δεν το θυμάσαι, αλλά ο ήλιος ανατέλλει πρώτα στα μάτια σου.

Στα σκοτεινά μονοπάτια αρχίζει η σκιά μας να φαίνεται.

Μόνο στο φως της αλήθειας θα ξεψυχήσει το ψέμα τους.

Όσοι τη νύχτα ασπάστηκαν, αυτούς η αυγή συντροφεύει.

Γι' αυτό, μη φοβάσαι τον θάνατο...Χάραξε!

Μελαγχολία

Ένα συναίσθημα που κρύβει τη χαρά σου

ένα συναίσθημα συγκερασμός

μία γλυκιά απόγνωση που έχει η ματιά σου

σαν τη ψυχή αγγίξει ο κορεσμός!

Ένα συναίσθημα που σε μουδιάζει

ένα συναίσθημα που σ' ηρεμεί

σταγόνα-τη σταγόνα, όταν η λύπη στάζει

η ζωή, μέσα απ' τον θάνατο σε προκαλεί.

Ένα συναίσθημα που δεν γιατρεύει πόνο

ένα συναίσθημα που σε αγνοεί

που μες στα στήθια σου γεννήθηκε και μόνο

για να σου πάρει, όση σου απέμεινε ζωή.

Όταν κατέβουμε τη σκάλα-Κ.Καρυωτάκης-Μ.Βουμβάκη

Όταν κατέβουμε τη σκάλα, τι θα πούμε

στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,

αυστηροί γνώριμοι, αόριστοι φίλοι

μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτά τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι

περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,

και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα

κάτι που δίνει στα πράγματα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, που να πάμε;

Αναγκαστικά ένας τον άλλο θα κοιτάμε,

με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες

ασάλευτοι, σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,

θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.

Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου

το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,

τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,

Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου

όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.

Στο καφενείο

Σε ένα καφενείο καθίσαμε οι τρεις μας

να πούμε για το ρημαδιό της άστοχης ζωής μας.

Για πότε οι καφέδες γίναν ούζα

και τα όνειρα μας μια παρτούζα!

Εσύ καπετανάκι ήθελες να γίνεις

κι απάνω από τη γέφυρα παραγγελιές να δίνεις.

Μα η ζωή στα έφερε τον πόνο να γιατρεύεις

για το δικό σου πόνο, τι θέλεις, τι γυρεύεις!

Ο άλλος ήθελε να γίνει μουσικός

και ο δικός του πόνος στα χείλη μας καημός.

Μα και αυτός προτίμησε την σίγουρη τη λύση

κι αυτήν την εξαπάτηση ήθελε να μηνύσει.

Κι εγώ αναρωτήθηκα, κοιτώντας και τους δύο

"λες να φταίει που καθόμουνα στο πρώτο το θρανίο;"

Μπα, ό,τι και αν γινόμουνα θα ήμουνα αυτός.

"Δηλαδή, ποιος;"...Ένας μαλάκας και μισός!

(στο φίλο μου Γιώργο)

Ληγμένες υποσχέσεις

Αφήσαμε πίσω μας τα χρόνια

να αποξηρανθούν στο καυτό ήλιο της νιότης μας

σαν τα λουλούδια που κόψαμε μια άνοιξη

για να στολίζουν τα ανθοδοχεία του χειμώνα.

Φορτώσαμε με αυταπάτες το μυαλό μας

με δισταγμούς σε αυτά που αγαπήσαμε

αφού το χτες θα εκδικείται πάντα

όταν συναντιέται με το αύριο.

Τάξαμε στην ελπίδα μας, τα μέρη τα αταξίδευτα

που μόνο αητού το μάτι τα 'χει δει

για μια στιγμή, πιστέψαμε πως ήμασταν αητοί

μα βολευτήκαμε στη σιγουριά του κάμπου.

Διαγράψαμε με συνοπτικές διαδικασίες τις ανάγκες μας

και τις πετάξαμε έξω από τα θέλω μας

γιατί πλαγιάζουμε χωρίς προσκέφαλο στον ήλιο

κι ούτε ένα όνειρο δεν βρίσκουν να σκεπάσουν τα σεντόνια μας.

Το μόνο που μας απέμεινε τώρα

είναι μια ζωή από χαρές πεινασμένη

και κάποιες ληγμένες υποσχέσεις στα ντουλάπια μας

να ξεγελούν μία αξιοπρέπεια φανερά ενοχλημένη

που δεν αφήνει ήσυχα τα βράδια μας.

Η παρέλαση

Μας κούρασαν οι μέρες της σιωπής

οι αντοχές μας λιγόστεψαν.

Σαν ξέμπαρκοι ναύτες ατενίζουμε

τις θάλασσες του αύριο.

Με έναν καφέ κι ένα τσιγάρο

εναλλάσσουμε τη πίκρα μας

στον καφενέ της ζωής.

Οι εποχές αλλάζουν αθόρυβα

με φόντο τα παγκάκια της πλατείας

που γεμίζουν κι αδειάζουν με κόσμο

σαν τη στάση του λεωφορείου απέναντι.

Κι εσύ μοιρολογείς τα νιάτα σου

που τρίφτηκαν σαν τα παλιά σου jeans

σε θρανία σχολείων, σε καρέκλες γραφείων

στους μαντρότοιχους της γειτονιάς σου

και στα χαλίκια μιας ερημικής παραλίας

που σε ξημέρωσε κάποια ρομαντική, ερωτική σου ιστορία.

Τώρα στου μπαλκονιού σου τον εξώστη

παρακολουθείς μία παρέλαση σκιών

παλιών, αξέχαστων στιγμών

που τη ζωή σου είχαν μαγέψει.

Και οι μυρωδιές των λουλουδιών

με το άρωμα του θυμικού, τις έχουν σημαδέψει.

Σε λίγο δεν θα αφουγκράζεσαι τίποτα

ούτε οι μυρωδιές των λουλουδιών σου λένε κάτι.

Σε αποχρώσεις του γκρίζου

η πόλη κοιμάται στα πόδια σου.

Κι αύριο η ίδια μέρα θα 'ναι...

Οι αντοχές σηκώνονται να φύγουν

"το παρατραβήξαμε και σήμερα!"

Με ένα κτύπημα συμπόνοιας στη πλάτη, με αποχαιρετούν

κι έπειτα τη πόρτα κλείνουν πίσω τους.

"Τα ξαναλέμε αύριο..."

Νεκρές αγάπες

Δεν υπάρχουν οι μεγάλες οι αγάπες

δεν αισθάνεται η ευαίσθητη καρδιά

όλα αυτά που ζεις και νιώθεις είναι οφθαλμαπάτες

ένα παιχνίδι με σημαδεμένα τα χαρτιά.

Το αν μ' αγάπησες, μη μου το πεις, θα είναι ψέμα

το αν σ' αγάπησα, θα ήταν για μια στιγμή

τώρα τα όνειρα μας ξαποσταίνουν κουρασμένα

δεν έχει τίποτα, ο ένας στον άλλον για να πει.

Δεν υπάρχει το άλλο μισό που συμπληρώνει

την ευτυχία σε ό,τι λαχτάρισες πολύ

κι αν το αισθάνθηκες ποτέ, αυτό τελειώνει

όπως τελειώνουν τα πάντα στη ζωή.

Κύκνειο άσμα

Στου φεγγαριού τη σκιά

παραπατούν οι ανάσες της τελευταίας στιγμής

στο κύκνειο άσμα τους

αναζητώντας στο αύριο, το χαμό μιας αγνής εποχής

που αφήσαμε πίσω μας

όντας θαλασσοπόροι, εξερευνητές της άγνωστης ρωμαλέας ψυχής.

Στων μακρινών ταξιδιών την ανάγκη σκορπίσαμε

διεκδικώντας επίμονα τους θησαυρούς μιας αφιλόξενης γης

που με την παρουσία μας, τιμήσαμε, μα δεν κατακτήσαμε

και τώρα γυρνάμε σε αυτά που αφήσαμε...

Ο στρατιώτης

Η ατμόσφαιρα είναι νεκρική

τα καπνογόνα θολώνουν τα μάτια σου

και οι οβίδες σφυρίζουν στα αυτιά σου.

Στα πεζοδρόμια μυρίζουν τα πτώματα

της πείνας, της βίας, της φοβέρας

και στα σοκάκια ακούγονται

κρότοι εκκωφαντικοί

που σε πιάνει ρίγος και φρίκη.

Κι ο ουρανός συννεφιασμένος,

σκοτεινός σαν τη ψυχή μας...

Και τα αποβλακωμένα σου μάτια

μοιάζουν με καθρέφτη που απεικονίζει

σκηνές πολέμου, σκηνές απάνθρωπες, γεμάτες μίσος.

Και τα χέρια σου να κάνουν

συνεχώς την ίδια κίνηση...

Χωρίς να το θέλεις, μα και χωρίς να το καταλάβεις

πατάς τη σκανδάλη και σκοτώνεις...

Μοιάζουν όλα σαν να έχεις πεθάνει

και να βρίσκεσαι στην κόλαση...

Κι αναρωτιέσαι "σε τι έφταιξες;".

Μια μικρή βροχούλα

Στάσου φίλε να σου πω

ήταν όμορφα τα πάντα εδώ

τώρα νέκρωσαν, πέθαναν.

Ήταν όμορφα εδώ φίλε

όμορφα, όσο ένα μπουκέτο λουλούδια.

Τα λουλούδια μαράθηκαν

μαζί τους και οι καρδιές των ανθρώπων.

Όλα γίνανε σκόνη στον αέρα

μια βροχή απ' τον αιθέρα.

Μια βροχή όμως αλλιώτικη

που αντί να δίνει ζωή

γκρέμιζε σπίτια

και αποκεφάλιζε κορμιά ανθρώπων.

Οι στάλες της δεν ήταν νερό

ήταν αίμα, κόκκινο αίμα...

Μη κλαις φίλε

ούτε εγώ κλαίω

μπόρα ήταν και πέρασε

μια μικρή βροχούλα...

Η πορεία

Γεννηθήκαμε για να διαγράψουμε μία πορεία

κάποια ασήμαντη γραμμή με κιμωλία

στις τόσες άλλες χαραγμένες στο καιρό.

Υπάρχουμε και θα υπάρχει κι η γραμμή μας

τα παραπέρα δεν τα ξέρει η στιγμή μας

αν είναι κύκλος, μία ευθεία ή το κενό.

Ζούμε αγόγγυστα σ' ένα παράδεισο για κολασμένους

με Ιούδες, με σωτήρες και με αγγέλους

μέχρι η ζωή μας σταματήσει σ' ένα αριθμό.

Έτσι χαράσσεται η δική μας ιστορία

πότε αύξουσα και πότε φθίνουσα πορεία

κι άλλοτε σε μονότονο ρυθμό.

Κι άμα ψάξεις για να βρεις την ευτυχία

παρατηρείς, πως δεν σου φτάνει η κιμωλία

να συνεχίσεις ό,τι άφησες μισό.

Ο χρόνος

Όταν το πρόσωπο σου αντικρίσεις στο καθρέφτη

και σιωπηρός το ψηλαφίσεις από κάθε γωνιά

τότε θα καταλάβεις τον αδυσώπητο φταίχτη

δεν θα έχεις καμιά αμφιβολία τώρα πια.

Όταν στο κατώφλι του σπιτιού σου σταθείς

και σου φανεί τόσο μικρή η αυλή του

τότε ίσως και μπορέσεις, να θυμηθείς

ένας ολόκληρος κόσμος ήταν, η περιήγηση του.

Όταν το άλμπουμ με τις φωτογραφίες κοιτάξεις

σκηνές μιας άλλης ξεχασμένης ζωής

με το ταξίδι ενός ξενιτεμένου θα μοιάζει

που επιστρέφει στα χώματα της πάτριας γης.

Όταν ο δρόμος της παλιάς γειτονιάς σε φωνάξει

ακολουθώντας τ' αχνάρια της παιδικής σου ψυχής

θα διαπιστώσεις πως μαζί σου, τα πάντα έχουν αλλάξει

δεν είναι ο τόπος της δικής σου αρχής.

Κι όταν συναντήσεις μια παλιά σου φίλη

φτερούγισμα της ανήσυχης νεανικής σου καρδιάς

ένα ερώτημα θα γεννηθεί στα χείλη

"που πήγε η αύρα της εαρινής ομορφιάς;"

Έτσι είναι, όλο και πιο συχνά θα το νιώθεις

πως τα χρόνια πετάξανε, σαν να ήταν πουλιά

και το μόνο που μας μένει με πικρία να κάνουμε

να τα χαιρετίζουμε...

Καθώς εκείνα θα φεύγουν μακριά.

Αντίο ωραία Κυριακή

Ήταν Κυριακή,

σουρούπωνε στο πάρκο

έβλεπα τα παιδιά που παίζανε κρυφτό

και αναρωτιόμουνα, "που ήμουνα εγώ;"

Πίσω απ' τον τοίχο της σιωπής μου

κρυμμένος, στην οφθαλμαπάτη της ζωής μου

στη μοναξιά, της τελευταίας προσμονής μου.

Έφευγα και άφηνα πίσω μου όλο το κόσμο

έφευγα και άφηνα όλη τη ζωή μου

τις αναμνήσεις, τη ψυχή μου.

Αντίο παιδιά, αντίο ζωή

αντίο ωραία Κυριακή...

Δεν ήθελα να δω ανθρώπινο πρόσωπο

δεν ήθελα να δω δάκρυ να κυλάει.

Ήταν Κυριακή,

νύχτωσε στο πάρκο

μόνος σ' ένα παγκάκι τον ουρανό κοιτώ

και αναρωτιέμαι, "πως έφτασα ως εδώ;"