Αξημέρωτη ημέρα αυτά που λαχτάρησατης νύχτας το τέλος δεν φτάνει ως εδώ
τις στιγμές που ταξίδεψα, στο μυαλό μου τις κράτησα
μα το ταξίδι που έκανα ήταν τόσο μικρό!
Της ανάγκης τα λόγια, ακόμη στ' αυτιά μου αντηχούνε
είναι ανάγκη η ελπίδα να φτερουγίσει στο φως
τα λουλούδια την άνοιξη για να 'ρθει προσδοκούνε
μα με σύννεφα γκρίζα ο δικός μου ουρανός.
Μπορεί το "πέταγμα" να χαρεί τη βροχή
ίσως, ξεφύγει απ' τα σύννεφα του ήλιου η αχτίδα
μπορεί να έρθει η πολυπόθητη αυγή
ίσως βρει, ανοικτό ουρανό η ελπίδα...
Χαίρομαι πάρα πολύ που σε βρίσκω! Διάβασα τον προκομμένο στο Ανεμολόγιο που είμαι μέλος και ειλικρινά σε συγχαίρω! Για του λόγου το αληθές θα βρεις το σχόλιό μου στο Ανεμολόγιο, αναλυτικά. Θα χαρώ να σε διαβάζω λοιπόν. Μου κάνει εντύπωση ένας νέος φοιτητής που αυτοσαρκάζεται. Κι ο αυτοσαρκασμός είναι ιδίωμα ευρύ νου και σκέψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις απέκτησες μια νέα φίλη.
Χαιρετώ.