Τάξη σε αταξία

Σκουλήκια που κυκλοφορούν ανάμεσα μας…

Δανειζόμενα την δύναμη επιβίωσης του λιονταριού

την υπερηφάνεια του ατίθασου αλόγου

και την εργατικότητα του μυρμηγκιού.

Αδιάφθοροι, διαφθαρμένοι σφικτογιακάδες.

Στριγκάτοι ρασοφόροι υποστηρικτές της σεμνότητας και της ηθικής.

Ένστολοι νταβατσήδες -μπράβοι διώκτες του εγκλήματος.

Παιδόφιλοι σημαίνοντα πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας

που αγαπούν και κόπτονται τόσο πολύ για τα δικαιώματα των  παιδιών 

κατέχοντες περίοπτες θέσεις σε ευαγή ιδρύματα για την προστασία τους.

Ενάντια στο κλεφτρόνι που κλέβει για τη δόση του.

Τη πόρνη που εκδίδεται, γιατί το μόνο που της αναγνώρισαν

ως προσόν απασχόλησης ήταν το κορμί της.

Στον απείθαρχο νεαρό, που αφού πρώτα του ισοπέδωσαν

τα όνειρα  τώρα τον αποκαλούν αλήτη.

Στον περιθωριακό τυπάκο που κοιμάται στο πεζοδρόμιο

και τους χαλάει το αίσθημα της ασφάλειας

και της καλής βιτρίνας…(όλα μα όλα για το θεαθήναι!)

Κι όταν στριμωχθούν, ιδρωμένοι ξεσφίγγοντας τους γιακάδες τους 

 επικαλούνται το γνωστό πια ρητό-καραμέλα της ένοχης απαλλαγής τους: 

«Ό,τι νόμιμον είναι και ηθικόν» λένε!

Κι αν όλους αυτούς σε μια ζυγαριά τους βάλεις…

Μια ζυγαριά που θα μετρά την πλεονεξία με την ανάγκη.

Την αλαζονεία του δυνατού με την «ανομία» του αδυνάτου.

Τη σιγουριά του βολεμένου με την απόγνωση του πεινασμένου.

Την υποκρισία και το θράσος με την στυγνή πραγματικότητα.

Και η ζυγαριά, ακόμα κι αυτή, προς το μέρος τους θα γείρει…

Αλλά ξέρεις γιατί;

Γιατί θα τους βαραίνουν τα ρούχα της παραλλαγής, οι μάσκες

της επικάλυψης αυτών που πρεσβεύουν κι αυτών που πραγματικά είναι,

έναντι της γυμνής οφθαλμοφανής αλήθειας που σκοντάφτει πάνω μας.

Αυτοί, οι αλήτες εγκληματίες, οι «εκδιδόμενες πόρνες»

πολιτικές και μη, οι εκφραστές της «τάξης» με την αταξία.